Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 48]

Nog voor der oogen...

Nog vóor der oogen verste weêrlichten;
nog vóor der blikken eerste bliksemvonk
verschroeiend oversprong en naakt en ledig
het aanschijn dezer wereld liet
tot haar volledige herwording;
nog vóor der woorden flauwste rommeling
boven hun weêrgalms dooven donder
verstaanbaar opklonk - was 't een stom gebaar?
een van zijn almacht onbewuste
handstrekking? in uw eigen diepte
de aardschok van nooit nog onderkend vermoeden?:
ver onder d'ongepeilden schoot
der rimploosvlak verbaasde roerselen
doorsneed doelvast bestierde ploegschaar,
't weêrhaakgeschaarde tasten
van blinde levenhongerende wortelen,
den vleesch-en-bloedgevoeligen
afgrondlijken oerbodem van mijn wezen
en ankerde elke hemelopen kans
van zwaarte-ontvleugelde opvlucht
voorgoed in de onuitputtelijke kaamren
van aardes donkre levenskracht.