Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 34]

Twee-en-twintigste strofe

Eén goddlijke afgunst hield mijn jonge nachten
bleek in het donker van bewondring wakker;
nog staat ze, een wolk van zonneklare wanhoop,
boven den dag van ons geluk -
benijden ook de goden niet
de menschekindren om den schoonen dood? -:
te sterven, lief, zooals Aristogeitoon
die door den korten bloederooden schemer
van eeuwgen roem naar eindeloozen nacht
omhelsde met zijn zwijmende armen
en streelde met zijn duistrende oogen
den met hem meê verstervenden,
den laatsten glimlach van Harmodios.