Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 27]

Zeventiende strofe

Dit is uit alle
wereldsch bezit de
simpele bruidschat
dien ik u aanbreng:
wat mijn verlangen-
duizelende oogen
in hunnen opgang
tot uwen aanblik
vonden verstrooid aan
eeuwige schoonheid,
redden aan onver-
vreemdbaar goed.

Weinige zuivre ge-
regene parelen
die voor den glans uwer
oogen niet kwijnen:
vroeg in den lichtenden
morgen der kindsheid
hief mijn onnoozelheid
de eerste aan de stranden der
spieglende levenszee;
laat in den avond
van eenzaam gisteren
gleed de allerlaatste uit de
huivrende weelden der
sterren bebloesemde
windlooze hemelen
neêr in het zalig geduld van mijn schoot.

[p. 28]

 

Nu dat ons heden,

 

nu dat ons morgen

 

ruischt als zijn eindelijk

 

eindeloos amen,

 

neem als uw deel uit mijn

 

zalige handen het

 

glinsterend snoer van ver-

 

vulde beloften,

 

de uurlijks geprevelde

 

krans van verlangen,

 

al mijner sterflijke

 

dagen winst.