Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 21]

Dertiende strofe

Zooals de sterrekundge den komeet,
de glorie die aan d'einder van zijn jeugd
den vasten gordel van de sterren brak
en trok zijn vreemde vore rond den haard
der zon en door de verontruste rei
der volgzame planeten tot hij weêr
onderdook buiten de overzienbre kolk
van deze wereldbuurtschap, onvermoeid
met zijn berekeningen achtervolgt
den blinden tocht door d'ongepeilden aether
voorbij de eilanden van de sterren en
de vage sluieren der nevelvlekken -
en eindlijk op den voorbesomden dag
herrijst uit de ademlooze oneindigheid
de fonkelgouden kern, de vuren sleep:
zoo zag ik in dit leven u weêrom,
die, van uw goddlijke opdracht onbewust,
mijn vroeger pad in stralend zwijgen kruiste,
een vreemde als nu, die gaat uws weegs gekleed
in onbenaderbare heerlijkheid,
en al de banen waarop menschezielen
elkander vinden, wijken langs u heen,
en tot u is geen tijdelijk verband.
Niet weten zal ik wat ik voor u was
éen opperst oogenblik noch uw aandeel
in dees voor de eeuwigheid behaalde winst

[p. 22]

 

van zekerheid die nu bezegeld is,

 

de uitkomst van zooveel doorgepeinsde nachten,

 

de eindvondst van eenzaamheids verrukkingen,

 

de slotsom van harts felste hypothesen,

 

de zaligheid waaraan ik moet vergaan.