Sonnetten

[p. 67]

LXI

Twee dingen zijn er die ik niet bevat
En bid dat ik ze nooit ten einde wete,
Die, eeuwig mijn, mij nooit méer zijn bezéten
Dan de'eersten dag dat ik er deel aan had:

Verlangen groeit, een altijd grooter schat,
Uit lust waartoe geen sprankel werd vergeten,
En nieuwe oneindigheden ongemeten
Duizlen voor elke schrede die ik mat:

Twee helle vaten met genâ gevuld,
Die heimlijk in elkander overvloeien
Den schijn van zon en maan die heemlen guldt,
En Gods diep licht waarin zijn zielen bloeien
Naar Liefde, 't eind van alles en 't begin:
Gods schoone wereld en Uw ziel daarin.