Sonnetten

[p. 66]

LX

Lachende wateren van menschenoogen
Vervlieten immer tusschen ons voorbij;
Weêrkantsche venstren spieglen in bewogen
Vrede hun dag- en nachtbeglansd geglij.

Geluk staat open voor wat stroomen mogen
Brengen vandaag of morgen U en mij...
De gulden visschen die 'k had opgetogen,
Liet godlijk-jong meêlijden spelend vrij...

Maar ver is uchtend-oordeels vluchtig vreezen:
‘O schoone schijn over zoo ondiep wezen!’ -
Al helderder in avondlijke klaarheid
Kijken ons oogen in elkaêr gerezen
Uit daglang naarstig-neêrgebogen lezen:
‘Onder zoo vlotten schijn de vaste waarheid!’