Sonnetten

[p. 63]

LVII

Saam met den avond kom ik te Uwer stede,
Uit fulpen nabrand van mijn open landen
Door blank portaal van kleurgekoelde wanden
Naar schemers volle geheimzinnigheden.

In stemmig binnenlicht en avondkleeden
Gaan menschen om met bleekgevouwen handen
Langs gouder lampen zijig kaarsebranden.
Verre geruchten preevlen als gebeden.

Ik zie Uw glazen venstren opgebeurd
Van buitenschijn en binnenlamp doorbeven
Zooals in kelk van monstrans, hooggeheven
Boven volks biddend neigen, ongespeurd -
O steeds in kern vermysteriënd Leven! -
Gods groot en nooit doordacht geheim gebeurt.