Sonnetten

[p. 58]

LII

In de' eigen oogenblik dat liefde zeî:
Daar is geen dood, - daar rees Dood op en sloeg
Met starren slaap het leven dat zij droeg
Dichtst aan haar boezems eeuwigwarme tij.

Eén enklen hartslag lang terwijl zich leî
Zoo na zijn kille ontvleesde handpalm, joeg
Huivring haar aan, toen sloot zij de innge voeg
Der armen dichter, en ging rijk en vrij.

Haar neêrgebannen zon- en maanvergeten
Oogen gewaarden niet de gierge grijns
Waarmeê hij wachtte zijn gezetten cijns.
Zij sprak: Was dit de dood die scheidt en rooft?
Van nu af weet ik wat ik heb geloofd,
Alleen: veel zoeter is geloof dan weten!