Sonnetten

[p. 55]

XLIX

De schoone schijnen waar ik nu meê leef,
Zijn mijn harts dochtren, luisteren naar rede:
In de diepe armoê die mij overbleef,
Leven zij voort naar staat en koningszede.

Lachen noch schreien schift den vollen vrede,
Maar tegen 't gala-uur zeeft zacht gezweef,
Zijden gestrook, tot me; - in de hal beneden
Wachten zij dat ik elk haar zitplaats geef.

In de enge tent van bladstil luchterlicht
Schikt telkens anders zich de ringerij;
Bleeke gezichten blikken oogeblij.
Weêrzijds de donkre leêgte van den troon
Geeft elk gelaat zijn levendteêren toon
Tot een aldaaglijksch zwijgendschoon gedicht.