Sonnetten

[p. 54]

XLVIII

In de enge holte van zijn donkre kast
Gaat harteslinger eindloos op en neder,
Reikend naar vreugd vermoed, maar altijd weder
Valt hij terug naar smart door eigen last.

En soms door rusteloosheids rust verrast,
Hervindt hij voor een oogenblik zijn teeder
Evenwicht, doch schrikschokt wakker tot wreeder
Zelfmarteling van machteloozen tast.

Vuren gedachten die wel altijd rijzen en
Speuren vergeefs het doel na van dit pijnigen,
Pijlen uiteen in 't hoog-donker-oneindige.
Maar harte zelf weet wis, dat gouden wijzeren
Merken ergens heel ver tijds luchtig feest,
Waar een stil oog aandachtig de uren leest.