Sonnetten

[p. 52]

XLVI

Ik kan niet breken met den zoeten dwang
Van dit licht leven dat tot teêr gebed
Om U naar God en Schoonheid heeft gezet
De sombre slagen van bloeds donkren zang.

Al stille jaren tot moedere gang
Zich overneigt naar aardes bloeiend bed,
Ga op die eenig zuivre maat mijn tred
Tot waar de koû des doods mijn oogleên vang'.

Hoe stil wordt leven dat te sterven leert! -
Het geeft niet veel dat weinigen maar hooren
Dit klein geluid in wind en zon verloren,
Zoolang als trouw de goede lente keert
Met groene ontroering harer wondre dingen...
Maar o dat 'k staamlen moet wat 'k dacht te zingen!