Sonnetten

[p. 50]

XLIV

De wijde havens die mijn blijde spaden
Zoo dapper dolven in de zomergroene
Landen tot wier zwaar hart het vermiljoene
Morgengeluk indrong langs waatren paden, -
Waar aan de zonnevreugd der blanke kaden
Met briesgespannen wapprende blazoenen
De reien Uwer staatlijke galjoenen
Haar rijke vrachten uit- en innelaadden, -

Die liggen ledig als een zilte wonde
Onder der buien donker wolkejachten
Voor open zee waar met veel vreemde seinen
Volzeilsche schepen langs de kimmen schijnen.
Soms breken heemlen in verstilde nachten
En sterren schrijnen in de diepe gronden.