Sonnetten

[p. 49]

XLIII

Daar bleekt de morgen door 't gegolfd gordijn
Als rees een groote bloedelooze maan
Achter vloeibaren nevel, in wier schijn
De dingen als verzielde schimmen staan.

In verren stadstuin kraait de naaste haan...
Waarom scheidde ik zoo vroeg van 't licht festijn
En liet Slaaps blijde tafelen gelaên
Met roode vruchten en gekruiden wijn?

Ik zie de doode stad door 't venster. Diep
In 't Oosten wordt de witte nevel gulden...
Hoe zult gij ooit den langen dag gedulden,
De eindlooze som des Levens, opgemaakt
Uit zooveel nachten die verdriet doorwaakt,
En al de morgens die geluk versliep?