Sonnetten

[p. 44]

XXXVIII

Als een die hoorde in meest ontroostbaar uur
Zaligsten zang die ooit zijn oor verrukte,
Maar donker leed dat diep aan de aard haar drukte,
Liet ziel niet stijgen in dat morgenpuur
Geluk van tonen, hoe de leeuwrik rukte
Aan 't snijdend snoer haar korten krachteduur,
En schoonheids gulden troost viel drupplend vuur
In de open wonden van die smartgebukte, -

Zal zoo het volstemmige hooge lied
Van Uw alschoon wonderdoorzield gezicht
Verruischen over mij, maan mijner nacht,
Omdat mijn schemerschuwe ziel zich niet
Daadlijk uit droefheids donker heeft gericht
Tot kinderlicht gelooven in Uw pracht?