Sonnetten

[p. 42]

XXXVI

Ik ben Slaaps slaaf: hij is mijn eenig heer.
Want al mijn werken in 't schel daglicht is
Om dat éen gaaf goudstuk vermoeienis,
Dat, als ik nederzit aan avondveer,
Ver over effen schemering bezweer'
Zijn riemloossnelle boot die lijngewis
Mij door veel vreemder droomen wildernis
Stuur' tot Uw levend-dood ver-na verkeer.

Ik bied hem willig oogen beî te binden
Met blinddoek van verinnigend gezicht,
En tracht niet buiten hem den weg te vinden
Naar de'engen spiegel die de ziel weêrlicht
Zoo diep dat Gij uit dagegraf en wade
Eén droomuur dwaallicht langs zijn schemerpaden.