Sonnetten

[p. 41]

XXXV

Als Gij mij ooit om rekenschap wilt manen
Na dit geding, ons leven, in welks kosten
Ik mij veroordeeld stem tot nooit geloste
Schuld van geluks niet eens getelde manen,
Kom nu terstond, dat Gij toch nooit moogt wanen
Dat ik een penning aan Uw eigen dorst te
Onttrekken, eisch de som der schrale posten:
'k Gaf zelfs geen aalmoes weg van lach of tranen

Aan werelds spel dat langs de straten vedelt
Zijn luid vertoon van lichte vreugd en rouw,
En houdt voor rijk die stil zich houdt; een vrouw,
Een kind ziet vragend tot mij op en bedelt -
En ik geef niets... En toch zal hoe lang zijn
Dit al mijn leven aan eenzaam kozijn!