Sonnetten

[p. 38]

XXXII

Als die gevangen Koning voor wiens oogen
Barbaarsche wreedheid al zijn zonen slachtte,
Eer ze overwreed-ontwreed voor eeuwig nachtte
Zijn dag van schaamte om koninklijkheids logen;

En nimmer uit die ark van blindheid vlogen
Uit Hoops slaapopen handpalm droomgedachten
Die niet den rooden bloesem wederbrachten
Uit die vallei van bloedig mededoogen, -

Zoo zag mijn ziel haar schoone kindren moorden,
Eer zon voorgoed genadig onderging.
Maar al den nacht brandt aan der heemlen boorden
Bloedlaaiende onbluschbare erinnering.
En nimmer wordt haar, tusschen leed en lust,
Vroegere dag of nacht van nu bewust.