Sonnetten

[p. 28]

XXII

Door U bemin ik werelds oudre dagen,
Der hooge dooden zoete en reine zeden,
Vóor-openbaringen van U, die zagen
Zangers wier hartstocht echo-bruist door 't heden.

Uit U bemin ik in hun donkre steden
Dit menschdom krielend in wanhopig jagen,
In U 't geluk dat rijper toekomst drage
Wen schooner volk op schooner aard zal treden.

Tot nu had ik alleen de zon bemind
En de aarde en al haar groen en welig kruid
En God, - maar Die heeft lang in avondwind,
In bloemen veel, in oog van lachend kind
Mij onmiskenbaar zekerlijk geduid
Dat 'k aan Zijn hart om U genade vind.