Sonnetten

[p. 24]

XVIII

Nu bloeien al ziels zomersche getijden
Met de getijden van dit land tezamen:
Weken en maanden zijn dezelfde namen
Voor deelen van éen onverdeeld verblijden.

Klokken in klaar eendrachtig begeleiden
Peilen met tinkeltellend lood uit ramen
Van hemeltorens de kristallen vâmen
Van dag- en nachtvloeds golveloos verglijden.

Op luchtzeebodem, zomers tuin, waar rozen
Fieren in 't licht, eenig erkende kindren,
Rijzen wij, wit en rood, wij niemands mindren,
Uit menschelot tot bloemelot verkozen:
Twee bladerdonkren, nu bloeiopenbaarden
Tot moed van teêrst geluk op alschoone aarde.