Sonnetten

[p. 23]

XVII

Al mijn onrijpe vruchtverloren uren
Die 'k te'avond huiswaarts droeg, zwaarleêgen last,
Door norsche Erinnring zwijgend in mijn schuren
Met 't gave graan tot diepen berg getast,
Loos stroo, bestemd maar voor Uw vreugdevuren,
Hebben den blijden dorscher rijk verrast:
Heur wonderkoren breekt uit blanken bast,
Straks brood voor U en mij, en vriend en buren.

En nu ik werkgesterkt in avondschijn
U wacht, gaan oude diepverzonken dagen
Die wolkbleek langs mij hadden heengedragen
Achter dichte oogleên 't ongerept geheim,
Aan vijverspiegel van verklaard verleden
Open in bloemen als verhoorde beden.