Sonnetten

[p. 17]

XI

Zie niet op mij, maar schouw in mij U-zelven,
Uw beeld zooals geen ander oog het maalt,
Uw Zelf verdiept en vorstelijk omzaald
Met het juweelen lichten uit gewelven,
Waar bezig denken durend duikt te delven
En, naar het dieper en vermeetler daalt,
Heerlijker steen uit starre nachten haalt,
En dien vergruist tot weenlichtende schelven.

De stilste nacht hoort daar geen adem zuchten.
Het is als dood. De wereldsche geruchten
Houden hun stap in als zij gaan voorbij.
Niets heeft het levenwekkende vermogen
Van de' éengen spiegel Uwer eigen oogen,
Dan leeft het, waakt het, lacht met U in mij.