Sonnetten

[p. 15]

IX

Uw jonge melodieënvolle vingeren
Strookten onwetend in 't gordijngedempt
Vertrek vol schaûw en trillend zonnewingeren
Langs dit vergeten, in zijn hoek beklemd
Spinet, gerijd uit bleekivoren zingeren,
Wonderlijk teêr en smartzuiver gestemd,
En trilden in verrukking na, - toen ging er een
Brand op van liedren breed en ongetemd.

En dag en nacht en zon en maan verstralen
Om de twee bleeke vlammen Uwer handen,
Die vonkesproeiend langs de toetsen dwalen.
Voor huis, op straat, tot diep in stille landen
Luisteren menschen naar het nachtegalen, -
O ziel, mijn ziel, dit is uw ademhalen!