Praeludiën

[p. 89]

[Dit bleeke huis toen ik er meest]

DIT BLEEKE HUIS toen ik er meest van heb gehouden,
Lag diep in dal van zon en groen,
Nu stijgt het staâg in hooge koude, -
Regenseizoen....

De regen striemt en straalt de ruiten
Blind, en weent voor mij:
Geen kan zien vanbuiten
Of ik lach of schrei....

Het moet wel zijn een hart dat treurt,
Pijnlacht naar oude zonnesympathie
Als een die onbestendig neurt
Naar een verloren melodie.