Praeludiën

[p. 47]

[Hoe werd tot licht diep in uw oogen]

HOE WERD TOT LICHT diep in uw oogen
Wat gistren nog geheim was?
De lichte mist is opgetogen,
In zon staat wat in rijm was.

Hoor van ziels bloesemstille toppen
Tot zondoorklankte klaarheid
Langzaam ontblinken en verdroppen
Uw nieuw gevonden waarheid.

Uit lachen eenerlei en tranen
Wordt stilte die op God wacht:
Smarts donkere en Vreugds lichte lanen
Leiden tot waar éen God lacht.

[p. 48]

 

Wij stonden als twee verre vreemden,

 

In tranen éen, in lach éen,

 

Tusschen ons week de wijde beemde

 

Waardoor de volle dag scheen.

 

 

 

Zooals een straal der nog verborgen

 

Zonne de late ster vangt

 

En met zich oplost in den morgenluister

 

die kimmever blankt,

 

 

 

Verschoot voor éen straal uit Gods oogen

 

De dag tot schellen schampschijn,

 

Eén hemelvenster wolkonttogen

 

Bleekte den gelen lampschijn.

 

 

 

Toen rees in heelend alvermogen

 

Over der scheiding smartwond

 

De spanning Zijner regenbogen

 

Van hart- tot diepsten hartgrond.

[p. 49]

 

Daar hebben Leed en Vreugd gevonden

 

Hemelgebaanden uitgang,

 

Heur aardontwelde stroomen monden

 

Naar God in éenen bruidzang.