Praeludiën

[p. 45]

[Wat hangt ge, een angstig kind]

WAT HANGT GE, een angstig kind,
Lachweenend maar aan Schoonheids kleed,
En vleit haar biddend aan en heet
Haar Lieve-Leven-Welbemind?

Daar drijft in uw oogen een wolk van vrees,
En de hemel spiegelt haar boven u,
Dat voor Gods volle blijdschap rees
Der eigen droefste ziel schaduw.

Zie, is Zij niet hoog en schoon genoeg
Om Leven te zijn en Dood u meteen?
En als ons leven haar kussen droeg,
Is dood niet harer kussen éen?

[p. 46]

 

Hoe kan dan in dier zegeningen rij

 

Ons vrees of droefheid zijn op aard

 

De laatste kus dien zij bewaart

 

Voor u en mij?