Revolutie der eenzamen

Spiegel van een tijdperk

[De dierentuin, zelf nog ruïne in de verwoeste stad]

De dierentuin, zelf nog ruïne in de verwoeste stad, was onlangs heropend. Hij had slechts weinig te bieden voorlopig, maar vormde voor de stadsbevolking een niet te versmaden recreatieoord - een oase in een stadswijk van puinstraten.

Men betaalde de entreeprijs met een wat meewarige glimlach, wetend dat men geen waar voor zijn geld mocht verwachten. Men kwam, gedreven door een nieuwsgierige belangstelling, min of meer om te constateren wat verloren was gegaan - vooral de vroegere vaste bezoekers. De aanleg van de tuin onderhield de vertrouwdheid met het verleden. Schokkend daarentegen was de aanblik van de half-verwoeste roofdierenhal, het vernielde olifantenhuis, het gehavende aquariumgebouw en de onttakelde volières.

Slechts één categorie van bezoekers toonde zich verrukt en genoot zonder reserve: de kinderen van vier tot zes jaar die de tuin nooit in zijn vroegere toestand hadden gekend en in het geheel niet wisten wat van een dierentuin mocht worden verwacht. Dezelfde kinderen die sedert de eerste schemering van hun bewustzijn eigenlijk niet anders dan puin hadden gezien en zonder onredelijke eisen aan de voor hen ‘normale’ wereld in volle tevredenheid op straat speelden met bakstenen en wrakhout aan de rand van het door scherfwerking verbrokkelde plaveisel.

En men zag kleuters dankbaar naar de hand van hun begeleider

[p. 419]

grijpen. ‘Daarheen, vader!’ ‘Kom gauw mee, moeder!’ Enthousiast renden sommigen voor hun ouders uit. ‘Da ist etwas los!’ Een schaap in de voormalige leeuwenkooi, drie ooievaars in de vroegere roofvogel-volière. Ieder hok, zo goed en zo kwaad hersteld als het ging, had weer zijn eigen bewoner. Een roerdomp, een paar kippen. In het reptielenhuis enige schildpadden en hagedissen, in het olifantenhok een pony. Het meeste bekijks trokken de marmotjes achter het kippengaas dat de voormalige tijgerkooi omsloot.

In het apenhok zaten twee magere apen die de stormen des tijds hadden overleefd en nu, triest en ondervoed, neerzagen op de kinderschare. Op het gazon schommelden een zestal eenden naar de vijver toe, telkens opgeschrikt door het geraas van voeten over het houten brugje, een heen en weer rennen zonder einde.

Een oppasser kwam de marmotjes voeren. Hij kon bijna niet door het gedrang van kinderen heenkomen. Gelukkig degenen voor wie de wereld onder alle omstandigheden een nieuwe, interessante wereld is.