Revolutie der eenzamen

Spiegel van een tijdperk

[Duizend pond sterling had de Daily Mail]

Duizend pond sterling had de Daily Mail uitgeloofd voor de eerste vlucht over het Engelse kanaal. Dit wisten de lezers van het populaire blad te waarderen; hierin lag afleiding en sensatie, een beroep op ieders sportieve instincten. Wie zou de eerste zijn?

Reporters hadden reeds verschillende gegadigden gesignaleerd, vooral de twee rivalen Latham en Blériot, die beide bezig waren hun maatregelen te treffen voor de grote sprong. Ieder van hen had een vliegweide in de omgeving van Calais gehuurd, waar met man en macht werd gewerkt aan het gereed maken van de toestellen: zwakke bouwsels van latten en spandraden, waarin de 25pk-motoren niet al te stevig boven de transportfietswielen stonden gemonteerd. Sprinkhaanachtige machines, wrak en onbetrouwbaar, zoals Latham voor de zoveelste maal had ervaren toen hij de

[p. 124]

19de Juli op zee moest dalen en slechts met grote moeite kon worden gered.

De tegenslag die Latham had getroffen, gaf Blériot een voorsprong welke hij hoopte te benutten zodra de weersomstandigheden gunstig werden. In de vroege ochtend van de 25ste Juli 1909 startte Blériot, juist op de dag die Latham eveneens voor de vlucht van zijn weer opgelapte machine had uitgezocht. Blériot was hem vóór, zoals Latham en zijn vrienden verbijsterd door het raam van hun werkplaats zagen.

Marconi-telegrammen brachten uitkijkposten langs de Engelse kust en schepen in het Kanaal op de hoogte: ‘Calais 4.36. Blériot est parti. Occupez vous de lui. Il quitte des Baraques.’ Zou een tweede melding ook Latham's vertrek bekend maken? Intussen was Blériot reeds enige kilometers op weg, gevolgd door een torpedojager die de Franse regering beschikbaar had gesteld om eventueel assistentie te verlenen.

‘Toen ik de torpedojager was gepasseerd’, vertelde Blériot later, ‘was ik tien minuten moederziel alleen. Boven mij de lucht, onder mij water, niets dan water en geen enkele boot. En ik kan niet zwemmen! Nog nimmer in mijn leven hebben tien minuten zó lang geduurd. Toen zag ik een grijze streep in het Westen. De kust van Engeland. De weersgesteldheid was daar anders dan aan de Franse kust; de zee-nevel dichter, de wind veel sterker. Van Dover was nog niets te zien; wèl zag ik schepen met juichende mensen er op. Even later kreeg ik de heerlijke zekerheid dat ik boven land vloog. Ik zette koers langs de kust van Noord naar Zuid. De wind werd steeds sterker. Ik zag het kasteel van Dover, vloog er heen, verminderde hoogte, zag daar beneden een man die als een dolle met een Franse vlag zwaaide. Dat was de Matin-redacteur Fontaine, die de taak om de plaats van landing aan te geven, op zich had genomen. Ik ging landen. Bijna had ik contact met de aarde, toen een rukwind mijn machine iets te vroeg en te bruusk tegen de grond drukte. De beide wielen werden verbogen en een schroefblad raakte dientengevolge de grond en brak, maar verder bleef het vliegtuig geheel intact.’

Van alle kanten snelden mensen toe. Nieuwsgierigen en enthousiasten, hulpvaardig om Blériot uit zijn toestel te helpen stappen. De Fransman had niet veel oog voor de omstanders. De schade die zijn machine bij de landing had opgelopen, interesseerde hem

[p. 125]

meer. Men zag hem de motor betasten. Een lange tengere man; rond gezicht, een hangsnor en kortgeknipt kastanjekleurig haar; meer het type van de Franse kleine ambtenaar dan van een technicus-sportsman.

Men sprak hem toe, doch Blériot haalde de schouders op; hij verstond geen Engels. Eerst bij de komst van enige Franse journalisten kon hij zijn gevoelens uiten. Maar het grote ‘officiële’ verslag van de vliegtocht bleef toch voor de Daily Mail gereserveerd. Het leek wel alsof het Britse publiek - dat ook druk had gewed - nóg geestdriftiger was dan het Franse.

Niemand constateerde evenwel, dat Engeland voortaan geen eiland meer was.