Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijZang. Als op 't voorgaende.1.
DUs aenving ick vast met vreugde[n]
En (gelijck 't my scheen)
Ging langs 't rechte padt der deugd[en]
Na het leven heen.
Nochtans (hoe 't was) inwendigh
Had noch de ziel geen vree,
Ick voelden my ellendigh,
Maer wist niet wie 't my dee.
2 Als het hert had 't geen 't begee[r]den,
Was het noch al yet:
Maer als 't haren wensch ontbeerden
Had de Ziel verdriet:
't Hert wou wel deught beminnen,
| |
[pagina 131]
| |
Soo lang 't geen Tegen vondt:
Scheen wel te staen van binnen
Als 't wel van buyten stondt.
3 Van het grof vermaeck der sonden
Die de wer'lt zelfs laeckt,
Was de ziele wel ontbonden
En niet in vermaeckt:
Maer 's vleysche subtijle lusten,
En menn'gerley begeert,
Die 't hert meest kan ontrusten,
Was noch niet al geweert.
4 En doo Godt nu diepe stroomen
Van swaer ongeval,
Van ellend en kruys liet komen,
Laes! wast niemendal:
De nevels die verdweenen;
Allensken vand de ziel
Dat zy niet was dat geene
Daer zy zich eerst voor hiel.
5 Liefde tot het zaligh leven
Had in 't hert wel stee,
Maer de aerdtsche Liefd (gebleven)
Woond en wasser mee:
De ziel wou gaern na boven:
Midts datz' oock hier troost vandt.
Het hert wou wel gelooven,
Maer zocht op aerden pandt.
|
|