Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijZang: Spagniolette Reformee.1.
MYnen geest voel ick my dringen
Tot een vrolijck Liedt
Vrolijck magh de mensch wel singen
Als 't in Godt geschiedt.
Hoe kan hy vreughd bedecken
Die na lang soecken vint?
't Moet al na vreughde strecken
Als 't hert heeft dattet mint:
2 't Is vermakelijck te spreken
Van sijn droeffenis,
Als, bedroeftheydts stof geweken,
Vreughd in plaetse is.
De mensch, dien, 't wijl hy wandert,
Het dool padt valt heel suur,
Gedenckt, als 't na verandert,
Met vreughd sijn avontuur.
3 Langh had ick vergeefs geloopen
In mijn onverstandt:
'k Hoopten daer niet was te hoopen:
'k Socht daer ick niet vandt;
Op snood en aerdsche dingen
Had ick mijn hert geset:
Door lust tot vryheyd, gingen
De zinnen recht na 't net.
4 Moest ick het beminde derven:
't Hert en had geen rust:
Kond ick het somtijts verwerven:
't Stopten geenen lust.
't Verstand dat ramp sou schutten
| |
[pagina 130]
| |
En wist niet hoe het sou:
Het hert, dat heyl won nutten,
En wist niet wat het wou.
5 Mijn gedachten liet ick weyden,
Weyden wijt en breydt:
't Een ding was van 't aer verscheyden
Doch t'saem ydelheydt.
'k Socht daer ick soecken konde,
Doch op een dool-compas:
't Wordt niet op aerd gevonden
Dat nooyt op aerd en was.
6 Godt, die goedt is, liet de stralen
Van zijn heyligh woordt
Op mijn hert van verre dalen:
't Licht sloeghylinghs voort:
't Hert uyt den stof geheven,
Sach (doch door schemering)
Een wegh die na een leven
Dat beter was toe ging.
7 't Goedt was schoon dat zich vertoonden:
En, hoe 't naerder quam,
Hoe 't in d'ooghen noch meer schoonden
En 't hert tot zich nam:
De liefd begon t'ontsuncken:
Door lust van 't Heyl hier naer,
Liet zich het hert beduncken
Geen wegh en was te swaer.
|
|