Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijOm te lesen, of aldus te singen.'t IS met my nu heel verkeert
Ick ben nu te seer verneert
Doen ick groeyde in de weelde:
Yeder my zijn jonsre deelde.
Yeder my zijn Liefde bood,
Yeder toonden 't herte bloot,
Ick was 't al, ick was haer Neve,
Diemen nimmer sou begeven,
Ick was haer naeste vriend,
Die het alles had verdiend:
Ick had geld, ja huys en landen,
Beesten, bergen, duynen, zanden,
Alles wat een rijcker man,
Tot zijn wellust hebben kan.
Ick ontfing hun boven maten,
Vrolijck wy ter tafel saten,
Daer ons geen geneughd ontbrack,
Om te leven met gemack.
Siet my nu eens aen ter degen,
Hoe ick sta hier gantsch verlegen,
Niemant ken dien armen knecht,
Die beroyt is en seer slecht.
Waer zijn nu mijn Tafel Vrienden,
Die my eertijds trouwlijck dienden,
Die my dienden om 't genot,
Van ons weeldrigh overschot?
| |
[pagina 119]
| |
Waer zijn nu Couzijns en Neven?
Waer zijn ons Compeers gebleven?
Wel hoe deynsen sy te rugh,
Die eerst waren al te vlugh?
Die my steets om d'ooren lelden,
En veel vriendlijckheyt vertelden:
Jae die dienden oock daer toe,
My de zolen uyt de schoe.
Siet hoe is 't geluck vervlogen,
Hoe heeft my de waen bedrogen,
Die ick meenden vast te gaen,
Sijn my schielijck af gegaen.
Waer op wil ick my verlaten,
Spa berouw kan my niet baten,
Ick ben nu een armer bloed,
Die om brood en water wroet:
Voortijds doen ick koude geven,
Mocht ick by mijn Vrienden leven:
Doen ick hadde land en zandt,
Bood my yeder een de hand.
Maer nu 't Avontuur verandert,
Yder een sijn paedjen wandert,
Sien my wel ter zijden aen,
Maer haer oogen van my staen.
Nu ick in mijn oude dagen
Vast moet steenen, suchten klagen:
Nu ick met een dorre staf
Drijf de Schaepkens op en af,
Nu dit lichaem wel sou rusten,
En gemeten soete lusten:
Nu 't in droefheyt afgeslaeft,
Op een dorre Heyde draeft,
Nu de ingevalle kaecken,
Wel een goede beet sou smaken,
Nu de arme oude Man,
Niet heeft waer hy leven kan.
Ach! waer is de tijd gevaren?
Had ick in mijn jonge jaren,
Had ick in mijn tijd gesien,
Wat in d'ouder kost geschien.
Had ick overleyt te veuren,
Wat my namaels kost gebeuren:
Ick en had mijn gul gemoet
Met mijn schade niet gevoet.
'k Sie des werrelds wanckel leven,
'k Sie dat als een radt gedreven.
'k Sie wat eertijdts was bemint,
Vlieghter heen gelijck een wind.
| |
[pagina 120]
| |
Ach! waer zijn nu 'd oude tijden,
Daer de vriendschap kost verblijden?
Daer d'een vrient in 's anders noot
Stelde 't leven in de dood?
Al de vriendschap is vervlogen,
Vrienden vrientschap is maer logen.
Vrienden vriendschap is als riet,
Speelter mee, maer bruyck het niet.
's Werrelds Liefd is onbestandigh,
Sy loont haere Minnaers schandig:
Vrienden die haer scheenen vroom,
Sijn vervlogen als een droom.
'k Wil voortaen op Godt vertrouwen,
En niet meer op Vrienden bouwen,
'k Wil my troosten in mijn smert,
En gedencken in mijn hert:
't Werrelds Vriendschap is maer schijn, |
|