Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
AuteursrechtvrijStemme: Verdwaelde Coninginne.O Schoone gulden tijden!
O aengename Jeughd!
Waer in sich most verblijden
Al watter leeft in vreughd:
De eele Mensch, die had sijn wensch,
En wat hy mocht begeeren,
Sijn soete rust, sijn wil en lust,
Geen quaed en mocht hem deeren.
2 Daer was geen spijtigh pruylen,
Geen treck na heerschappy:
Na Princelijcke suylen
Maer yder leefde vry
In vrolijckheyd: men wist van leyd,
Van twist noch haet te spreken,
Daer had de min, in yders sin,
Een vrolijck vier ontsteken.
3 Men pooghde noch na schatten,
Na ciersels noch na pronck,
Waerom de mensschen pratten:
| |
[pagina 104]
| |
Maer elck bleef even jongh:
Het Land gaf uyt, haer loof en kruyd,
Haer bloemkens en haer vruchten,
Die met vermaeck, en soete smeack,
Haer stoofden in genuchten.
4 Men hoefder niet te delven,
Noch snijden met de ploegh:
Maer 't Landt dat bracht van selven,
In overvloed genoegh.
Daer speeld het Swijn, by 't vet Conijn,
De Leeuw was by de Schapen,
De Wolf en 't Lam, de Stier en Ram
Die sprongen by de Apen.
5 Daer wierd geen quaed bevonden,
Geen boosheyt noch verraed:
Maer alle Menschen stonden
In een gelijcke graed:
Men had krackeel in 't minste deel,
Ten quade geen gedachten:
Maer LIefd en Vree, die hielden stee,
Die waren hare krachten.
6 O schoonste Gulde tijden!
O aengename jeughd!
Waer in sich most verblijden
Al watter leefd in vreughd:
Maer wy eylaes! soo sot als dwaes
Verachten dit vermaken,
Dies onse hert, in rouw en smert,
De bitterheyt moet smaken.
|
|