Geestelick vreugde-beeckje. Toe-ge-eygent aen de Hollantse jeughd
(1645)–Johan van Born–
Auteursrechtvrij[S]tem, Lieve Dochters vol van I.[W]at is doch des Menschen leven,
Een soo selsaem wonder ding?
't is voorwaer te sonderling?
Daer hy steets in ongedreven,
Sweeft in een gestade pijn:
Sal dit noch het leven zijn?
Als de Schipper na lang swerven,
Krijght de haven in 't gesicht:
Wort zijn hert, door vreughd, verlicht,
Om aldaer weer rust te erven.
Soo haeck oock een yder Mensch,
Na het uyt-eynd van zijn wensch.
Blijft de Mensch dan so gebonden,
Aen de werreld, aen de aerd,
Die des Menschen ziel beswaert?
Wort hy daer van soo geschonden,
Door een webb', dat onvoltoyt,
Hertseer op benauwtheyt ployt?
Dat hy dan niet sal verlangen,
Dat dit swack en sondigh lijck,
Toegestelt uyt stof en slijck,
Magh de rust en vreughd ontfagen,
Daer 't van alle rampen leyd,
Jeughdigh blijft in eeuwigheyt?
Hier toe kan de dood ons voeren,
Die ons onvermijdlijck naeckt,
| |
[pagina 64]
| |
En vergoode Menschen maeckt:
Die ons hert soo kan beroeren,
Dat wy uyt dees droeve stant
Jancken na ons Vaderland.
Ach wat is hier steets te strijden,
Met de werreld, met de sond,
Die ons in de ziele wond:
Nu ist ramp dan weer verblijden,
't Is een ongestuyme zee,
Vol beroerte weynigh vree.
Al ons blijtschap is maer schijnen,
Jae soo vluchtigh als de wind:
Als de mensch dit slechts besint,
Erft hy niet als angst en quijnen,
En door hoop en vrees gesolt,
Wort hy als een bal gerolt.
Leert dan Heer ons dagen tellen,
Die soo kort zijn en onwis,
Dat wy uyt dees duysternis,
Al ons leven daer na stellen,
Op da wy 't zy in vreughd of nood,
Recht gedencken aen de dood.
Laet dan ons gemoed verheven,
Niet op d'aerde zijn gevest,
Maer verkiesen 't alderbest,
Sijn getroost in dood of leven,
Om te hooren 't lieflijck woord,
Dat noyt oore heeft gehoort.
|
|