Gedichten

[p. 429]

IV.
Lyktraanen op het smartelyk afsterven van P.J. de Borchgrave.

Bekroond in den Kampstryd te Deynze met den Tweeden Eereprys.

Treurt, Belgen in 't gemeen! treurt Dichters in 't byzonder!
De heldre Wysheidszon die U ter Letterbaan
Verlichtend voorging, daalt in 't neevlig Westen onder,

Waeruit Zy nimmer op zal staan.

De Borchgrave is niet meer! die Dichter is gevallen!
Die geur'ge Kunstbloem is aan haaren stam ontrukt!....
Treurt, Dichters! treurt met my: die Leidsman van ons allen

Viel, door de Dood in 't Graf gedrukt.

[p. 430]

 

Die vriendelyke geest, wiens ryke Dichterkrachten

 

Voor ons den Nectar schiep in Pindus heiligdom,

 

Die tolk der Redenkunst, zoo edel van gedachten,

 

Eilaas! blyft thans voor Eeuwig stom.

 

 

 

o Wacken! ja, te regt moogt ge om uw Dichter klaagen,

 

Die Dichter, die voor U thans bittre traanen baart!

 

Want, wyl die Kunstheld was de Phebus onzer daagen,

 

Wierdt Gy, als Delos, wyd vermaard.

 

 

 

wat roem, wat schittrende eer hebt gy Hem niet te danken!

 

Uw Naam vloog 't Neerland door op Fama's wieken voort;

 

De schrandere Bataaf, verrukt door Zyne klanken

 

Hield 't oog gevestigd op Uw oord.

 

 

 

o Kunstryk Wacken! wilt, wilt U niet meer beroemen

 

Dat in uw' schoot een Hondius werd voortgebragt:

 

Roemt, roemt op Borchgrav'! wilt Zyn Naam met eerbied noemen:

 

Die Naam vereerlykt uw geslacht.

 

 

 

Wat Lauwren heeft men Hem alom niet toe zien wyden!

 

Hy blonk in wysheid uit gelyk de middagzon;

 

Hy was in 't Letterperk, 't geen Cesar was in 't stryden:

 

‘hy kwam, Hy zag, hy overwon.’

 

 

[p. 431]

 

Gy, tuigdet van Zyn' Kunst, o Vaderlandsche steden!

 

Waar, waar Zyn echt vernuft wierd staag ten toon gesteld;

 

Gy deed te regt steeds hulde aan d'echte schranderhedeu

 

Van Belgie's schrandren Letterheld.

 

 

 

Hoe sierlyk wist Hy niet elk' Bruiloft te vereeren!

 

Hoe wist Zyn' Nymph, vol troost, te stutten pyn en smart'

 

Hoe wist Zyn' treurge Harp in traanen te verkeeren,

 

Toen diepgefolterd was het hart!

 

 

 

Hoe wist Zyn schrandre Veêr de Vriendschap te onderschraagen!

 

Wat voorbeeld heeft die Dichter ons niet toegewyd,

 

Wyl al Zyn' schriften 't merk van Deugd en Vroomheid dragen!...

 

Zyn kenspreuk was ‘Myd altyd nyd.

 

 

 

O ja, die Letterheld, die Kerk en Godsdienst eerde,

 

Had steeds de Deugd tot baak in Zyne Poëzy;

 

Hy, die en Vaderland, en Staat, en Vorst waardeerde,

 

Bleef staag vervreemd aen dweepery.

 

 

 

Zyn's levens handelwys was Burg'ren achting waardig,

 

Hy kende waan noch pracht, Hy leefde wars van haat;

 

Hy was godsdienstig, heusch, medoogend en regtvaardig,

 

En tegenstrever van het kwaad.

 

 

[p. 432]

 

Maar, Hoe! wat helder zwerk komt voor myn' geesten daagen!

 

Wie koestert myne smart? wie stelpt myn brak getraan?

 

De Godsdienst spreit Haar licht door 't gaas der droefheidsvlaagen,

 

'K zie, - 'k zie myn' Vriend ter Heemlen gaan...

 

 

 

Ter Heemelen! - wie zal het oordeel Gods doordringen?

 

o Ja, dit voorgevoel vervult myn hart met vreugd:

 

Hy, die op Aard de Kroon den Dichtren kon ontwringen,

 

Thans Engel - plukt de Kroon der Deugd.

P.-J. Renier, onderwyzer, te Deerlyk.

16 Julius 1820.