Gedichten

[p. 311]

By den plegtigen Lykdienst van den heer Joannes Baptista Minne,
kunstschilder, te Wacken, aldaar overleden den 22 van Slagtmaand 1817.
Treurdicht.

Mortuus est in Seneetute bonà plenus dierum.
I. Paral, 29, vers. 28.

Zoo gaat d'Harpy des Doods, die levensvyandinne,

In haar' verwoesting voort, hoe zeer men weent en klaagt!

Zoo heeft ze U, na een lang gekwyn, O, schrandre Minne!

Eylaas! den boezem afgeknaagd!

Eylaas! Zy spaart noch wetenschap, noch schranderheden,

Ze acht grootheid noch gezag, noch Vorst noch onderdaan;

Haar staal, 't geen d' Almagt in den gloed der zond liet smeden,

Is, Kunstnaar! door uw' borst gegaan.

[p. 312]

 

Scheurt thans een aaklig oogenblik Ons van elkander,

 

o Blanke Zwaanen! die aan Strymon's boorden woont⁽¹⁾,

 

Kweelt, kweelt een Treurgezang aan onzen engen Mander⁽²⁾,

 

Een Zang die onze droefheid toont.

 

 

 

o Regtbetreurde Vriend! uw' gulde Jubelkranzen

 

Met Lauweren omhuld, met bloemen staag vereerd,

 

Hoe ryk van vreugd, hoe frisch van onverslensbre glanzen,

 

Zyn in Cypressenloof verkeerd!

 

 

 

Treurt, Dorpgenoten! treurt: die Zon ging langzaam onder,

 

En zonk in 't Westerzout om nimmer op te slaan;

 

Zy wist ons in 't gemeen, en elk in het byzonder,

 

Door licht en luister 't overlaan.

 

 

 

Hoe heeft Hy, door zyn' Kunst elks achting weggedraagen!

 

Wat gloor vielt niet te beurt zyn schrander Kunstpeuseel!

 

Wat moeit, wat noeste vlyt, wist hy haar Schoon te waagen

 

Dat hem zoo mildlyk viel ten deel!

 

 

 

Wist, wist 't beroemd Parys, hoe ryk in Kunstenaaren,

 

Zyn kunstgevrocht te stellen in een' heldren dag,

 

Zyn' Lauwren gloorden ook sints ettelyke jaaren

 

Daar Rubens 't eerste daglicht zag.

 

 

(1) Strymon, rivier in Traciën. Haare boorden zyn bewoond door Zwaanen wie geluid allerdroevigst is.

(2) Mander of Mandel - Waterstroomtje hetwelk het gemeente Wacken bevochtigt. Zie Nota op bladz. 43.

[p. 313]

 

De Gentsche Teekenschool, die 't Regt ten top wil leiden,

 

Heeft menig jaar onz' Vriend als Regter uitgedaagd

 

Om in haar' Zaal het schoon uit 't onschoon 't helpen scheiden

 

Voor hem die Themis Palmen vraagd.

 

 

 

Treurt drietal Steden! kaatst uw' bange jammerklagten

 

Van d'een tot d'andre vest op vleuglen van den wind:

 

Herinnert in uw' geest, vernieuwt in uw' gedachten

 

Hoe Hy uw' Kunst staag heeft bemind.

 

 

 

t' Getal is onbepaald van zyne Kunsttafreelen,

 

Daer grootsche toets zich paart aan kracht en edlen zwier;

 

Onsterflyk is zyn' Roem: de vrucht van zyn' penseelen

 

Verrukt Frank, Brit en Batavier.

 

 

 

Ons Gild', ons Broederschap gekneld in 't aaklig duister

 

Door Staatsomwenteling, door kryg en oorlogsvuur,

 

Bragt hy, dank aan zyn' zorg, tot hunnen vroegsten luister,

 

Als een' ervaarne Palinuur.

 

 

 

En - schoon het floers der Dood reeds huldde zyne blikken,

 

Liet hy voor 't naneefschap nog merken van zyn vlyt:

 

Zyn' klemme hand heeft nog, by zyne jongste snikken,

 

Onz' Kerk een fraeije Doek gewyd.

 

 

[p. 314]

 

De hands des Doods heeft slechts zyn yver afgebroken,

 

Zyn pinsel viel in 't slot by 't sluiten van zyn mond:

 

Zyn' deugd, aan Kunst gepaard, bleef immer onbesproken

 

Tot op zyn' vroegsten avondstond.

 

 

 

O Aard! ontvang zyn' asch - doch Hy, blyft eeuwig leven:

 

Hy heeft, vol trouw, zyn stoflyk deel hier afgeleid,

 

Om aan 't Drieenig-Eén oneind'gen lof te geven

 

In 't ruim der Onverganklykheid.

Grafschrift.

Sta, Wand'laar, wie gy zyt! hier rust het lyk van Minne;

Hy die door zyn penseel elk na het leven trof.

En trotste door zyn verf des levens Vyandinne,

Ligt, geest- en levenloos, verkeert in nietig stof.

Dit Graf houd zyn gebeent, zyn overschot besloten,

Maar zyn beroemde Naam steigt boven Tyd en Dood:

ô Vreemde en Nagebuur!... ô Dorp- en Kunstgenoten!

Wenscht, wenscht Hem vuriglyk de rust in Abr'hams schoot.

1817.