Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 287]
| |
Vriendetraanen. | |
[pagina 289]
| |
Vriendetraanen gestort op het graf van Augustinus Baude,
| |
[pagina 290]
| |
Ons Baude, die de Kunst van jongs was aangeboren,
En, van haar godlyk vuur scheen teenemaal doorstraald,
Die van de Poëzy tot gunstling wierd verkoren,
Heeft thans den wissen tol van alle vleesch betaald.
Zyn' asch, zyn dor gebeent rust in het aaklig duister,
Rust in de vraatge aard waar uit hy oorsprong nam;
Maar zyne edle drift, omheint van eer en luister
Dreunt in het praaltrompet der snelgewiekte Faam.
Laat vloeijen uw getraan, O schrandre Bruggelingen!
Wier vest voorheen den naam van Goude Waareld droeg,
Wilt met Cypressenloof uw' schedelen omringen:
Die Vriend is u ontrukt, doch, Eylaas! nog te vroeg.
Herinnert U zyn' jeugd, zyn' vroegste levensstonden,
Aan hooge Wetenschap, aan Taal en Kunst verpand:
Hy deed geen' enklen stap die niet scheen aantekonden
Wat ge eens moogt vergen van zyn rykbegaafd verstand.
Des aardryk's ydle schim kon hem geen indruk geven,
Des waareld's losse tooi was hem geen oogslag waard:
Zyn hart vond slechts zyn' lust in 't eenzaam Kloosterleven,
Daar hy aan nedrigheid en deugd en Dichtkunst paard'.
| |
[pagina 291]
| |
Noch klachtstem, noch gesmeek vond ooit zyn borst gesloten,
Hy droogde door zyn' hand der burgren traanen af;
Hy leefde staag ontvlamd, voor zyn' natuurgenoten:
Die heilge drift bleef hem tot aan het rustig graf.
Treur, treur noodlydend volk! uw' Vader is verdwenen!...
Zyn menschenminnend hart ligt roereloos in 't slot:
Hy, die door deugd en trouw heeft immer uitgeschenen
Geeft aan de kille aard' zyn stoflyk overschot.
Zyn iever voor de Kerk en haar' godsdienstigheden
Blonk uit zyn' handelwys omstraald van Hemelgloed;
Hy liet in s'afgronds kolk de strengste wetten smeden,
Doch - stevig bleef zyn' ziel in 't midden van den vloed.
De Cesar onzer eeuw, die noordstar der tyrannen,
Kon hem de Kloosterpy ontrukken met de hand',
En in zyn razerny uit erf en plaats verbannen:
Doch - nimmer wierd zyn' vroome godvrucht overmand.
Die harde Staatsorkaan die 't aard'ryk deed verschrikken
Kon nimmer hem ontvringen 't edel Dichtpenseel;
Hy trotste, door zyn moed, die yslyke oogenblikken,
En bleef, 't zy by wat schok, in 't lachend Kunstpriëel.
| |
[pagina 292]
| |
Het schoon der Wetenschap, die bron van taal en reden,
Was hem een ambrozyn, een Hemelartseny
By al de foltering der wederwaardigheden,
Ontstaan uit overmagt en helsche dwinglandy.
Zyne oefening ging voort: in nimmertelbre boeken
Te weijen met den geest scheen al zyn bezigheid!
Des oudheid's wonderheèn, al ziftend, 't onderzoeken
Was hem een wandelpad met bloemen overspreid.
Niets, hoe vol moeilykheid, ooit zynen drift verflaude!...
Geen Echt, geen Jubeldag, geen eerste Zoenoffrand
Geen Kloosterlykverdrag, geen Feest, daar broeder Baude
Geen Myrthen heeft gestrooit door zyn' begaafde hand.
Zyn' Dichtnymf wist Suvée, dien Rubens onzer tyden,
Een' Kroon te strengelen die nimmer welken zal,
En Hem dien Gloriekrans, al juichend, toetewyden
Toen hy den Lauwer plukte in Frankryk's Hoofdstad's wal.
Treur, zangrig Zusterkoor! Treurt, Helikoniaden!
Uw gunsteling, uw Vriend is in het graf geleid!
Hy die den ambergeur van zyne Lauwerbladen
Als zachten morgendauw op Vlaandrens bodem spreid'!
| |
[pagina 293]
| |
Zyn' Stad, hoe uytgebreid, hoe ryk in Dichterschaaren
Scheen van te nauw bestek voor zyn ontvlamden vlyt,
Hy wisselde zyn' kunst met andre KunstenaarenGa naar voetnoot(1);
Hun heeft zyn minnend hart zyn' vriendschap toegewyd.
Waar vond zich deugd en kunst zoo nauw aaneenverbonden?
Dit innig Zusterpaar leid' Baude, als by de hand,
Van aan de bakkermat, ja, van zyn' vroegste stonden,
En streden, om te meest, in zyn verlicht verstand.
Treurt, treurt!... die Goedheidsbron, die wel van minlykheden
Die, lyk een zee steeds vloeide, is eeuwig uytgedroogt!
Die minnaar van de Kunst, die Vriend van taal en reden
Word slechts van ver, Eylaas! in 't nietig graf beoogt.
De Dood, hoe zeer gedugt, kon nimmer Hem vervaaren!
Men bytelt, op zyn last, zyn Grafschrift in porfierGa naar voetnoot(2):
Zyn kalme blik aanschouwde een reeks van driepaar jaaren
Dit naar Tafreel omheind van gulden Eerlaurier...
| |
[pagina 294]
| |
o Gy, sint Gillis kerk torst fier dit aaklig Teeken
Voor 't laaste naaneefschap in uwe gevelpraal!
Gy, Pilger, die daar bid, wil, wil den Hemel smeeken
Dat Hy die groote ziel geev' rust in zyne zaal.
1816. | |
[pagina 295]
| |
Grafschrift. Bid, Dichtkunst,
Aan hem wierd
Uw bede,
Doen blyken
Ey! wensch hem
Broedertal!
Alle eer,
Uw gesmeek,
Dat zyn geest
Eindelyk
Bid voor uw
Als dichter,
Uw zuchten
Den geest der
Een' zaalge
Broeder Baude!
Aan gedaan:
Uw getraan
Dicht'ren leid.
Eeuwigheid.
1816. |
|