Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 209]
| |
De vrede. | |
[pagina 211]
| |
De vrede.
| |
[pagina 212]
| |
Gehuld met maegdegoud, met heldre zonnestraelen,
En, stort een ryker schat dan duyzend zegepraelen,
Op 't aerdryk uyt. Omhelst met my die Hemelspruyt,
Die d'Oorlog kluystert, en den kring der rampen sluyt,
Ja, stroomen louter heyl door ieder Ryk doet vloeijen...
O zegeryke Vreê! die 't kilste hart doet gloeijen,
Gy, die en volk en Vorst, hoe raezend, hoe verwoed,
Zoo kneed, als dweezaem was, in uw gewyden gloed,
Wat Seraph zal uw Schoon, uw dierbaer Nut ontleden?
De Vrede keert een hel van wederwaerdigheden,
Van zelfbelang en wrok, van Kerk en Staetskrakeel,
Van losgebroken moord - in 't lachendst lustprieel.
De lansen, de enterbyl, de bloedige yzren klingen
Die zy aen 's Oorlogs vuyst, al juychend, weet te ontwringen,
Smeedt zy tot kouters; Zy verscheurt de krygsbanier
En strooyt een heylig groen voor trotschen Eerlauwrier.
De jeugd, die op de stem der vreesselyke wetten
Ontrukt aen 's Moeders borst, by 't klingen der trompetten
De dood trotseeren moest, herschenkt ze aen 't Vaderland.
Hoe schoon dekt ze asch en puyn met zegeryke hand!
Hoe strooyt ze er roozen op, en lelien en olyven!
Zy weet in éénen band heel 't menschdom intelyven,
Verdooft het nagedacht van ingegrifte pyn,
En - 't doodlyk akonytGa naar voetnoot(1) word hemelsch ambrozynGa naar voetnoot(2).
| |
[pagina 213]
| |
Gelyk d'ontboeyden Kryg zyn bliksems doet ontbranden,
En slaet zyn helschen klauw door beemd en akkerlanden,
Zelfs, voor zyn woest geweld de orkaenen zwichten doet:
Zoo laet de zachte Vrêe haer gullen overvloed
Als 't gloeijend morgengoud, langs Ceres velden prykenGa naar voetnoot(1),
En doet al 't aerdsche Nut voor haere Nutheyd wyken.
Haer Manna, uyt den hoorn van Overvloed ontstaen,
Golft over 't Krygstooneel, die plaets van gruweldaên;
Zy laet, by elken stap, haer ryklykheyd bespeuren,
Haer adem vult de lucht met Morgenlandsche geuren;
Haer scheppend woord hergeeft den moedgen akkerman
Zyn honig en zyn melk - 't beloofde Kanaän.
Men vult, op heuren wenk, de ruymste waterplassen:
De barste woesteny, de drabbigste moerassen
Schept ze om tot vruchtbaer veld... o Bronàer van geluk!...
De nyvre koopmanschap, die onder 't yzeren juk
Des Oorlogs word gekneld, mag in uw' gunsten deelen.
De witte vlaggen wappren op de Zeekasteelen,
Gy voert hun rond zoo ver het laeste golfjen zwiert,
Men 't minste land ontdekt, en volkren handel tiert.
Hoe weet die Hemelmaegd gulhartig aentebieden
Een daeglyks mild gewin aen jonge en oude lieden
Die, by den Oorlogslast, bleek bedelden om brood!
Hoe menig arbeydshuys bezielt haer ryke schoot
Daer 't kunstig radertuyg, door water, hand of rossen
Een onoptelbaer tal van haspels, spil en klossen
Omzwachteld van katoen, doet draeijen dag en nacht!
o Vreê! wat leed, wat last word niet door U verzacht
| |
[pagina 214]
| |
Door U, die bezighêen bezorgt aen duyzend handen!
Men dringt, vol moed, vol vreugd, in 's aerdryks ingewanden
M'ontgraeft er d'êelsten schat, geschonken door Natuer
Verdoken en vertrapt by 't blaekend Oorlogsvuer.
De Kunst, de Wetenschap, de fraeyste oefeningen
Zoo kwynend, zoo te niet, by 't bliksemen der klingen,
Zien wy, aen 's Hemels trans, als goude starren staen,
Beschaduwd en omkransd van vette Olyvieblaên.
Het godgeheyligd Regt, by 's Lands oneenigheden
Gedwaersboomd, ondermynd, en roekeloos vertreden,
Torst, van de Vrede omstraeld, op zyn verheven Troon
Het Zwaerd, d'onwrikbre Waeg, de goude Gloriekroon.
De Godsdienst heft het hoofd, kent geen geweldenaeren;
De Vrêe spreydt haer gewaed op Tempels en Altaeren
Wyl 't godlyk dankgejuych door 't ruym der Chooren slaet....
o Vreê! o gulde Vrêe, o dryfveêr van den Staet!
o Telg der Godlykheyd, o Engelin der Aerde!....
Maer... vruchtloos poogt myn geest uw invloed en uw' waerde
Te ontwerpen, naer den eysch, van deze uw Broederschaer.
Liet U 't Atheensche volkGa naar voetnoot(1) een eeuwig Dankaltaer,
Liet Rome uw majesteyt een marmren TempelGa naar voetnoot(2) bouwen,
Liet d'Oudheyd aen haer kroost uw godlyk Beeld aenschouwen:
- Gedoog, dat aen Uw voet myn offer zy geleyd
Uyt warme erkentenis voor zoo veel Nuttigheyd.
1810. |
|