Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 202]
| |
Treurgezang by het afsterven van den heer Laurentius Dhossche,
| |
[pagina 203]
| |
Hy die de Wetenschap sints zyne vroegste jaeren,
Ja, schier van aen de Wieg zoo zeer was toegedaen,
Die al zyn wellust vond in Dicht en Dichtrenschaeren,
Viel, op een' wenk der Dood, om nimmer optestaen....
Treurt, Medebroeders treurt... treurt, Heliconiaeden!
Herschept uw Speeltuygkunst in doodelyk gebaer!
Omgort met zwart fluweel uw schoone praelgewaeden,
Stort thans een Vriendschapstraen op uwen Yveraer.
Dien hoeksteen van onz' Gild, die hoofdzuyl ligt verbroken:
Zyn gloeyend liefdevuer, 't geen blonk als edel goud,
Is, als de Middagzon, nu eeuwiglyk gedoken,
En, zonk voor ons gezicht in 't eeuwig Westerzout.
Ja, Kunstgenoten! treurt... Hy, die heeft uytgeschenen
In yver tot de Kunst, in Vaderlyken vlyt,
Hy, die, met regt, ons Hoofdman was, is thans verdwenen!
Zyn dood vervult ons hart met droefheyd en met spyt.
Wat hand zal ons, voortaen, in Dorp en Vlek en Steden,
Of waer de Kunst ons roept, geleyden tot den prael?
Wie wekt onz' geesten op? wie zal ons hart bevreden?
Wie vleyt ons met de hoop van 't glimmend Eermetael?
Die hand, Eylaes! dien gulden mond is thans gesloten,
De hulk van onze Gild' dryft zonder Palinuer!
Hoe heeft hy menigmael door yver overgoten
Gevlogen tot den stryd, met Vreemde en Nagebuer!
| |
[pagina 204]
| |
Noch afstand, zelfbelang, noch hooggestegen jaeren ,
Niets stremde d'edlen drift zyns Kunstgewyden gloed...
Gy, Yperlingen! gy, geliefde Kunstenaeren,
Die onzen Hoofdmeceen, als Broeders van een bloed,
In uwe Redezael zoo plegtig hebt ontvangenGa naar voetnoot(1),
Tuygt hoe een godlyk vuer zyn grootsche ziel doordrong,
Toen hy, met jubelgroen de blanke kruyn omhangen,
Den wissen Ondergang van Salems mueren zong:
Tuygt, hoe zyn drift en moed, in uwe gryze wallen,
Op uwen Letterstryd blonk als een Morgenzon:
En... God! dien moerpilaer, dien ceder is gevallen!
Het bolwerk is gesloopt van Wackensch Helikon!
Met wat ontvlamden drift, met welke lofsbegroeten
Verheerlykt met den roem van 't dubbel Eermetael,Ga naar voetnoot(2)
Stond Gy, o waerde Vriend! verrukt om ons te ontmoeten,
Vloogt Gy ons aen de borst, by onzen lesten Prael!
Uw vreugd scheen onbepaeld: maer, Laes! na weynge dagen,
Neemt zegeprael en vreugd een' onverwachten keer;
Gy word met angst en smart op 't krankbed neêrgeslagen,
Gy worsteld met de Dood,.... Eylaes! Gy zyt niet meer!
Ja, d'onverbidbre Dood verslenst uw Lauwerblaeren,
De Leliën van eer, die groeyden onbesproeyd,Ga naar voetnoot(3)
Die sierden ons blazoen ruym zesmaeltwintig jaeren,
Zyn, als een' dorre plant, verwelkt en uytgebloeyd...
| |
[pagina 205]
| |
Wat uren van vermaek versleet Gy in de boeken!
Wat nachtrust, welke zorg hebt Gy hun toegewyd,
Om, ziftend met den geest, behendig op te zoeken
't Geen klem of invloed had op Rede of Letterstryd!
Gy noemdet deze Kunst en haer' beoefeningen
Uw lieflyk tydverdryf, uw vreugd, uwe uytspanning:
Ja, Ge hebt die Hemelspruyt, sints vyftig zonnekringen
Geliefkoost, dag en nacht, als Phebus gunsteling.
Treurt, Kunstgenootschap, treurt... uw Vriend is u ontnomen,
Dien grooten Yveraer, uw' baek, uw' regte hand
Verdween ons uyt 't gezicht om nimmer weèr te komen,
Ja, is, te vroeg, hoe laet, aen de Eeuwigheyd verpand!...
Wilt uwe Martelvlag, waeronder gy mogt schuylen
En oefenen de Kunst met ongemeene kracht,
O Broeders! tegen 't naèr en 't doodlyk floers verruylen,
Tot kenmerk van den rouw waerin gy zyt gebragt.
Vereenigt uw gezucht, kaetst uwe jammerklagten
Zoo ver uw' Vriendenschaer haer' wetenschap verbreyd,
Richt Hem een Dankzuyl op in 't diepst' van uw' gedachten,
Zwaeyt Hem den wierook toe der warmste dankbaerheyd...
Zyn Deugd was ongemeen, zyn Godvrucht onbesproken:
Maer - wyl het Oordeel Gods is ondoorgrondelyk,
Smeekt dat zyn reyne Ziel, het stergewelf doorbroken,
Mag rusten in den schoot van 't Eeuwigjuychend Ryk.
1809. |
|