Gedichten

[p. 199]

Laster en vriendschap,
Dichtkundig beschouwd door den heer Lambin, van Yper,

In den kampstryd uytgeschreven te Brugge,
en aldaer bekroond met den tweeden Eereprys den 4 van Herfstmaend 1808.

Wat tyding! dwael ik? hoe! Lambin, myn vriend, myn broeder,
Ziet reeds zyn' jonge kruyn met lauweren beloond!

Hy wordt op 't Brugsch Parnas bekroond,

En, in zyn letterstryd, prykt reeds als Redenvoeder!

O ja, uyt Yper stygt een kreet van jubelgalmen;
Uw oude Stad, door U, gloort van het helste licht,

Elk burger handklapt uw Gedicht,

En bied U, vol van vreugd, een kroon van zegepalmen.

[p. 200]

 

Wyl ge in uw fraeije Lied uyt 's afgronds zwavelkolken

 

Het Lasterdier, dit yslyk wangedrogt, ontbond,

 

Vloogt gy aen Vriendschap's roozenmond

 

Die Hemeltelg, geteeld tot heyl van Staet en Volken.

 

 

 

Hier, scheen uw dof geloey den Zangberg te doen scheuren,

 

En bonsde een stroom van gift en zwadder aen zyn voet;

 

Daer, stortte uw Lier het Nectarzoet,

 

Gemengd met hemeldauw en zachte balsemgeuren.

 

 

 

Gy deed de Vriendschap hulde en haere hoedanigheden,

 

De Laster wierd, te regt, door U gehoond, versmaed;

 

En - hoe uw Harp haer toonen slaet,

 

Zy wist, ja beurtelings, het stugste hart te kneden.

 

 

 

De Laster, die weleer Minerva's kroost deed yzen,

 

Wierd in hun deftgen kring gelaekt als eerloosheyd;

 

Hy, droeg een merk van onderscheyd

 

Die zich, by 't Roomsche volk, voor Laster liet verwyzen.

 

 

 

De Vriendschap, in wier gloed de vlugge Seraphs blaeken,

 

Aen wie in Romlus vest een Tempel wierd gebouwd,

 

Die op 't Heelal haer schoon ontvouwd,

 

Doet aen den sterveling de reynste vreugden smaeken.

 

 

[p. 201]

 

Haer vuer vervult myn hart, ontvlamt myn dankbren boezem:

 

En, heeft uw' Vriendschap nimmer zich voor my ontkleurd,

 

Doog, Vriend! dat ik op myne beurt

 

U biede een' Tuyltje omkransd van frisschen lentebloezem.

 

 

 

Ontvang, met heuschlykheyd die nederige bloemen

 

Die d'hand der waere Vriendschap voor U heeft geplukt,

 

Dat ze op uw harte zyn gedrukt!

 

Moog ik nog lang uw Naem in myne Dichten roemen!

 

 

 

Dat uwe Gloor, die wist de nevlen te doorbreken,

 

Weerstae aen dweepery, aen drieste onwetendheyd!

 

En - wen de Laster die bestryd,

 

Verlies geen moed: de Vriendsdhap zal die immer wreken.

1808.