Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 152]
| |
Ter Bruyloft van den dichter J.B.J. Hofman, met juffrouw Maria Joanna van Dommele, te Kortryk,
| |
[pagina 153]
| |
Natuer, hoe mild, gaet soms eene eeuw met moeyte zwanger;
Zy poogt Apoll' haer gunst te biên,
Eer 't haer gelukt aen een' onsterfelyken Zanger
Het levenslicht te laeten zien.
Die gunst, dit eervol heyl is U te beurtgevallen
Aen U die steeds als Dichter gloort,
Die, toen ge uw fraeije Lied door 't Hemelzwerk laet schallen,
Staêg palmen plukt voor Kortryk's oord.
Geen Nectar, hoe gedist in keur van gulde schaelen,
Streelde U zoo zacht als d'Ambrozy
Die ge, als het honingdier, wist uyt den kelk te haelen
Van Batos edle Poëzy.
Uwe ongekunsteld' hand streek uyt uw' tengre snaeren
Een Toon daer elk op spraekloos stond;
Gy wist het boertig met 't verhevene te paeren,
Gy, die nooyt deugd noch zeden schond.
Niets kon uw drift tot kunst of wetenschap bepaelen,
En, sierdet gy uw puykverstand,
Gy tuerdet op een Zon van rykre gloriestraelen;
- Gy staptet staêg uw Lier aen d'hand.
| |
[pagina 154]
| |
Gy zyt dit Strydperk van ontelbre moeylykheden
In wiens verschiet den Lauwer wast,
Ontvlamd door 't vuer der kunst, al juychend ingetreden,
Wyl deze taek uw krachten past.
Ja, 't is in 't TreurspelGa naar voetnoot(1) dat ge, o puyk der Kunstgenoten!
Uw echt vernuft den sluyer rukt,
Toond uyt wat Dichtrenbloed gy waerdig zyt gesproten,
Wat U Natuer heeft ingedrukt.
T is daer dat men, teregt, door meesterlyke trekken
De proef uws geest's, van tael en maet
En van inbeeldingskracht oogblikkelyk kan ontdekken,
Wyl alles in zyn daglicht staet.
Nooyt, zal de vuyge nyd, hoe bilzig, hoe vermeten...
Doch, zacht! gaet myne Zangerin
Zich in de ruyme stof uw's dierbren lofs vergeten,
En laeten ongerept uw Min?
Neen, roepen liefde en pligt door nimmertelbre tongen;
Word Kunst geëerd in Dichtren stoet,
Is 't Huwlyk noch door mensch noch Seraph ooyt volzongen,
Doch immer blaekt myn hart vol gloed.
| |
[pagina 155]
| |
Is 't zoo, geliefde Paer! die hand in hand, op heden
Elkandren eeuwge Liefde zwoert,
Zyt gy, door Haer geleyd, voor 't Echtaltaer getreden
Daer 't een hart zich aen 't ander snoert:
Tracht, tracht eer negenmael de Maen, op tyd erboren,
Haer schyf verwissle van gedaent,
Dat gy een Telg omhelst die 't kunstperk op mag spooren
'T geen, Dichter! reeds g'hebt mild bebaend.
Wat ryke loon zal zyn uw rimpeltyd gegeven
Toen ge in uw telgendrom zult staen!
Toen ge in uw looten U zult eervol zien herleven,
Hun' hulde en eerbied zult ontfaên!
Wat vreugd voor Vorst en Vaderland roemvolle mannen
O God! te hebben voortgeteeld!
Wat vreugd dien onverslensbren praelkrans uyttespannen
Die maegen, vriend en burgren streelt!
Doch, doornen schuylen zich soms onder zachte roozen;
Pluk deze, druk die aen uw hart;
Zelfs, op uw' avondstond, zal hunne kleur nog bloozen,
- Wen tweespalt nooyt uw liefde smart.
| |
[pagina 156]
| |
De doornen... ach! wat stervling kan die staêg ontvluchten?
Ziet, zy verdorren fluks op aerd,
De traen verkeert in lach, de foltring in genuchten,
- Wen deugd met trouwe gaet gepaerd.
Weleer, wierd uwe kruyn door d'achtbre Priesterschaeren
Tot Phebus eerdienst ingewyd,
Wierd uwe Vèel omkranst met weelge Lauwerblaêren:
- Dat zy nog dreune langen tyd!...
| |
Gezang.Was oyt onz' lauwerryke Schaer
Een blyk van heussche dankbaerheden
Verschuldigd aen een lid uyt haere leden,
Het is aen Kortryk's schrandren Harpenaer:
Aen Hem die kunst en Zang doet bloeijen,
Aen Hem, die op dit plegtig uer,
Ontvlamd door Liefdens reynste vuer
Zich liet aen zyne Weêrhelft boeijen.
| |
[pagina 157]
| |
Aen Hofman, die door noeste vlyt,
Onz' Dichtrenstoet wist op te sieren
Met glimmend goud en kraekende eerlauwrieren,
Met wat hem Phebus mild had toegewyd:
Aen Hem in tael en maet ervaeren,
Aen Hem, de paerel van zyn Stad,
Wiens eerbren naem zyn bakkermat
Met dankbaerheyd staeg zal bewaeren.
Leef, leef, kunstlievend Echteling!
Met uw verkoorne Zielsvriendinne;
De Myrtekroon van uwe kuyssche minne
Is overstraeld van 's Hemels zegening:
Eene Egâ is U opgedraegen,
Gy hebt haer' hand in 't uwe aenvaerd,
Gy zyt voor God en mensch gepaerd,
Slyt, slyt met Haer de reynste daegen.
Gy zult, uw Dichterdrift ten loon,
Ons dankgroet tot aen 't graf ontdekken;
Wy zullen U tot schild en borstweêr strekken
Zoo lang uw Lied streeft naer de zegekroon:
Zie in dees laege broedergalmen
Ons dankbaer hart u toegewyd;
Leef, Hofman! leef nog langen tyd,
En sier uw kruyn met gloriepalmen!...
1799. |
|