Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 158]
| |
Cypressenkrans op het afsterven van den edelen heer Mr Aybertus-Josephus-Angustinus van Huerne,Heere van Schiervelde, Ayshove, Bunneghem, Puyenbeke, Nieuwenhove, enz., Regtsgeleerder, Gevolmagtigden van wege de hoogmogende heeren staeten van Vlaenderen, Burgemeester van het berucht landhuys van den vryen van Brugge.
| |
[pagina 159]
| |
Noch vriend, noch echtgenoot, noch gâ, noch dierbaer kroost,
Zelfs Hy, wiens milde hand slechts schonk en heul en troost,
En, die door deugden staêg zyn edlen boezem voedde,
Ontvlugten, doch vergeefs, haer nooytverzaede woede.
Gy, die met rouw bedekt, uw doffe kreten smoord
En met Cypressenloof omkranst uw treurig oord,
Die waerheyd, IseghemGa naar voetnoot(1), komt thans uw hart verbystren,
Want gy beseft te wel wat ramp uw lot komt tystren,
Gy voelt, Eylaes! wat wreed tempeest heeft weggerukt
Hem, die U op zyn boezem zoo lang heeft gedrukt...
Die huld' valt u te beurt, aen U, o Burgervader!
Wien laet, doch nog te vroeg, den milden levensader
Door 't stael der onverbidbre Dood is afgesneên,
En wiens geëerde asch omheynd is van Tropheên
Met dankbaerheyd, tot eene laetste pligt, gevlochten
Door Burgren die by U en troost en bystand zochten.
Ziet men door d'akkerman den Ceder neêrgeveld
Wiens staetge kruyn zyn lommer spreydde op dal en veld,
Kan thans zyn' magtgen stam niet meer ten Hemel stygen,
En, alsweer en stormen en orkanen drygen;
Gy ook, Eylaes! wiens hand de rykste gaven schonk,
Vielt neêrgeploft!... de Dood blies uyt uw levensvonk!...
| |
[pagina 160]
| |
Nooyt zucht bleef onverhoord, nooyt smart door Hem verstooten,
Hy vond zyn ryksten loon in d'eerbied zyner looten!
Nooyt onderdaen, o neen, bood hem 't minste offer aen,
Hy gaf, hy troostte: hy wischte elks biggelend getraen;
Nooyt baet of zelfbelang kenschetsen zyne schreden,
Hy hielp en weeuw en wees, hy spysde d'aerme leden.
Verberg u, harde Vrek, die, door uw drift misleyd,
Een stukje brood den schaemlen Laz'rus hebt ontzeyd;
Ga, overdekt met schaemte, U aen dit graf onttrekken,
Uw aedem moog het hart eens menschenvriends bevlekken,
Dit hart dat nooyt door snoode heblust wierd verpest,
En daer Mildadigheyd haer zetel had gevest.
Gelyk de zilvre stroom, na zachte regenvlaegen,
De dorstige akkers laeft by warme zomerdaegen,
Zoo laefdet Gy alwien, geprest door drang of nood,
In zyn' rampzaelge woon ontbeerde drank of brood.
d'Almagtige heeft, te vroeg, uw ziel tot Zich genomen;
Die Zon die, lang op aerd, zoo heylryk heeft geglommen,
Die, met het floers der donkre Nacht is overlaên,
Zonk in het westerzout om nimmer optestaen.
Der donkre Nacht - o Neen! Hy die hier staeg op aerde
Met zuynge hand een oogst van Hemelpalmen gaerde,
Rust thans in 's Heylands school, daer Hem de Zegekroon
Is op de kruyn gedrukt tot zyner deugden loon.
Van kluysters vry, en steeds van eeuwge vreugde dronken,
| |
[pagina 161]
| |
Hy bad zich in een zee van helle tintelvonken;
Hy ziet, hy voelt, hy mind: hy is vol van dien God
In wiens geboôn hy vond zyn innigst zielsgenot;
De goude Harp, wier klanken zich door d'Heemlen slingren,
Gloord in zyn' reyne hand, dreunt onder zyne vingren:
Een Englendrom met witte wieken overdekt
Omringt zyn' ziel: - o ja, voor God is ze onbevlekt. -
Wierd welligt zyne deugd miskend, ze is reeds gevroken;
Voor Hem heeft God zyn toorn als nutteloos gebroken;
Voor Hem, zyn Tyd en Dood van vleugelen beroofd,
Hun stael voelt zich verstompt, hun priklen zyn verdoofd;
Voor Hem is slechts de Dood, die zelfs de Deugd doet beven,
Een slaep, een zachten droom, een stap tot beter leven;
En - Hy, wiens nietig stof ter aerd wierd ingewyd,
Gord aen, in hooger sfêer, 't kleed der Onsterflykheyd.
1800. |
|