|
| |
| |
| |
De Oefening.
Hulde aen de Nederlandsche dichters.
Naturà fieret laudabile Carmen, an arte,
Quoesitum est: Ego nee studium sine divite vená,
Nee rude, quid possit, video ingenium: alterius sic
Altera poscit opem res, et conjurat amicè.
Horat. Ars. Poët.
Natuer schonk ons niet min dan andren haere gunst,
De star van onz' geboort had geen geringe straelen:
'T is in den milden schoot der Oefning, dat de Kunst
Gekoesterd, opgebeurd, moet lucht en adem haelen.
Homeêr, Euripides, Pindaer! een helder licht
Daelde op uw' schedlen, toen gepaerd aen fraeije akkoorden
Uwe ongemeene tooverwoorden
Ontvlamden Hella's schrander wicht.
| |
| |
Gy, wiens vergode Lier zong Troa's dappren held,
O Maro! op uw' zuyl zal staêg een lauwer bloeijen:
En, wyl gy, Flaccus! steeds en ziel en hart kunt boeijen,
En, wyl uw lied, Tibul! ons traenen nog doet vloeijen,
Uwe onverslensbre faem zal nimmer zyn geveld
Schoon op den stroom des Tyds tempeest en stormen loeijen.
Doch - liet in uwe boezems, blaekend vol van drift
Apoll' een' vuergen sprank van zyne gaeven daelen,
Nooyt, Dichters! waer uw kruyn omgord van tintelstraelen,
Had Gy door de Oefning niet verêeld uw' gouden stift. -
Schauwt thans waer Batos kroost door de Oefning is gebragt,
In hunne boekzael speurt hun' meesterlyke stukken;
Speurt, hoe hun beeld en woordenkracht
D'hartstochten op 't gelaet, hoe zielloos, kunnen drukken.
Doorblaedert Vondel, Cats, Antonides en Brandt,
Hooft, Feith, Poot, Bellamy, en menig duyzend ander'
Die helle fakkels van hun land,
In Tael, in Wetenschap, in Dichtkunst even schrander.
Daer ziet gy, Broeders! in een sprekende tafreel
Hoe zeer, door noeste vlyt, de Dichtkunst haer vermogen
Ontwikkeld heeft in hun priëel;
Ja, tot haer godlyk schoon der Vrouwen kûnn' bewogen.
| |
| |
Dit tuygt ge, o waerde Moens, Gy, roem van uw geslacht!
Dit tuygt ge, o vander Wilp, Lannoy, Van Overstraeten,
Van Mercken, en Lescalje, en Schagt,
Gy, luystrig Zusterkoor van Batos vrye staeten!
Moet zoo een nagebuer, moet zoo een bondgenôt
O dierbre Medebroers! ons Dichtgloed niet ontsteken,
Om, spyts het albedillend rot,
De naerheyd, die onz' geest benevelt, te doorbreken?
Neêrlanders! ja, wy reyken U de warme hand,
Doogt, dat wy nederig nasporen uwe schreden:
Doogt, dat we uw echte puykverstand
Omhelzen in het schoon van zyn' bevalligheden.
Gy, die den scepter zwaeyt op 't Neêrduytsch Helicon,
Gy zyt voor ons het glimmend licht, het zichtb're baeken
Dat straelt op d'Aganipen bron,
Die wy, door U geleyd, eens welligt zullen naeken.
Gedoogt, dat wy de rype vruchten van uw' geest
Uw' kostbren letterschat nooyt het gezicht ontdraegen!
Zoo zal elk Vlaming om te meest
Aen U de Lauwerkroon, aen ons een tuyltje waegen.
1791.
|
|
Auteursrechtvrij