Gedichten
(1861)–Pieter Joost de Borchgrave–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
By het huwelyk van eenen Kunsturiend.War's nicht diess allmächtige Getricbe, Wie zie ik voor 't Altaer, door onverbreekb're banden
Zich aen een wederhelft zoo vuriglyk verpanden?
Wie word met zoo veel tooy, met zoo veel kerkgebaer
Door liefdens zuyv'ren gloed gestrengeld tot een Paer?
Hoe! mynen Broeder! of vind ik my thans bedrogen?
Neen, d'inspraek der natuer, zoo sterk in haer vermogen,
Ontwikkelt in myn hart gevoeligheyd en kracht:
Wat drift ontvlamt myn ziel! waer vinde ik my gebracht!
| |
[pagina 38]
| |
De broederlyke min schiet vleug'len aen myn voeten,
Ze ontrukt aen myne Lier een stroom van zegegroeten,
Ze erinnert my, zy boezemt in myn wakk'ren geest
Wat van m'een Dichter vergt op dit zoo statig feest.
Gelyk na 't woest tempeest, na 't bulderen der baeren,
Den zeeman, dood van schrik, na duyzende gevaeren
De langgewenschte haeve, op 't eynd beryken mag,
En dien zoo blyden stond, dien zegeryken dag
Vereeren door gejuych en vroome plegtigheden;
Zoo zien w'U, echte Twee! die ook lang hebt gestreden,
Na zoo veel foltering, angstvalligheyd en wee
Geslingerd door de Min, als op een barre zee,
U, by dit Huwlyksfeest, de grootste vreugd erlangen,
Wyl gy het uer bereykt uws vuerigste verlangen,
Uw neyging ziet bekroond, uw' wenschen ziet voldaen
Wyl g'om uw sched'len snoert een kroon van myrteblaên.
Leeft, leeft, o minzaem Paer! gestaedig voor elkander;
Reykt u een' trouwe hand; toont, hoe gy d'een voor d'ander
Een schild, een borstweer zyt by 't worstl'en van den nood:
Ducht zelfs, door min gesterkt, geen schichten van de dood.
Tracht in getrouwigheid de dadels te evenaeren;
Verknogt u aen elkaêr in voorspoed, in gevaeren,
Tracht dat gy aen den Echt tot twee olyven strekt
Waerin en God en mensch de vruchtbaerheyd ontdekt.
Laet 's Hemels gulde spreuk, die spreuk van 't Eeuwig Wezen
‘Zyt twee en zyt maer een’ uyt al' uw handel lezen!
| |
[pagina 39]
| |
Leeft dag en nacht vereend als een gezegend Paer:
Denkt wat gy, in dit uer, voor Gods gewyd Altaer
Ja, voor den Hemel zelfs zoo krachtig hebt gezworen;
Denkt hoe gy u elkaêr voor eeuwig hebt verkoren
Tot vrienden, die niets scheyd, noch tegenspoed, noch nood;
Denkt hoe uw trouwverdrag, 't geen gy zoo statig sloot
En, door geen menschenhand kan nimmer zyn gebroken,
Is plegtig voor Gods troon door de Engelen uitgesproken
En - als een kleynood word in 't Eeuwig Boek bewaerd...
Hoe aengenaem, voor U is 't niet te zyn gepaerd
Toen, als een' Hemelspruyt de Liefde word aenbeden!
Hoe streelend is den Echt! 't Is een verrukkend Eden,
Wen 's Eendragts ted're knoop twee harten saemenbind,
Toen men geen tweespalt kent, maer toen men vrede mint.
Wat zyn uw paên bestrooyd met frissche lenteroozen!
Die, - schoon zy op hun stengel slechts een ochtend bloozen -
Nog zullen, als door Min bezield, in volle kleur
Op uwen avondstond verspreyden zachten geur.
Een milde zon zal staeg op uwe kruynen straelen:
Niets, zegeryke Twee! niets zal uw heyl bepaelen,
Zoo gy rondborstiglyk met uwe warme hand
Den troon der Liefde in uwe kuyssche zielen plant.
Laet blaeken, om te naeest, uw wederzydsche liefde
Die, sints een ruymen tyd, uw beyder hart doorgriefde;
Verëenigd wil en zin; toont, toont ten allen tyd
Hoe zeer gy een van geest voor God geworden zyt;
Dan zal zyn' heylfonteyn, zoo ryk van hemelzegen,
| |
[pagina 40]
| |
Als zachten morgendauw, als zilv'ren lenteregen
Voor U haer geurig vocht doen vloeijen, dag en nacht,
Zelfs, dropp'len op uw kroost, uw dierbaer nageslacht.
Doch - schoon gy door den Echt, Kunstbroeder! zyt verbonden,
En 't voorwerp uwer min zoo ryklyk hebt gevonden,
Jaegt niet te slaefs, o neen! dien schyn van zoetheyd na,
Die in den zachten schoot van eene DalilaGa naar voetnoot(1)
U 't schoon der Dichtkunst moogt, ja, welligt doen vergeten;
Waerdeer uw Echtverdrag, voldoe aen uw geweten,
Zy Kunst en Echtgenoot, - in beyde kwyt uw pligt; -
Toont hoe het Huwlyksjok door kunde word verligt,
Toont hoe den Echt niet slenst uw reeds geplukte bloemen!
- O moog ik, dichter, U nog lang als Dichter roemen
Myn boezem waer gesust!... doch, een' onzichtb're God
Die van den hemel daelt, voorspelt my dit genot,
En komt, omstraelt van licht, my zachtjens 't oor influyst'ren
Dat gy door menig lied uw' Harp nog zult opluyst'ren,
Ja, dat onz' Burgerschaer, ons dierbaer Vaderland,
U wachten, als voorheen, met palmen in de hand. -
1787. |
|