Gedichten

[p. 29]

Aen Petronella Moens, te Aardenburg.
Opdragt.

Gy klaegt, Vriendinne, dat myne ongekuyschte toonen

Van vleytael zwanger gaen,

Of dat de vriendschapsgift dier toegewyde kroonen

Uw dierb're kruyn misstaen;

En echter doet uw kunst op nieuw myn boezem zwellen,

Ja noopt myn geest, die voor uw Lier verstomt,

Langst 't voetvermoeyend pad ten Zangberg op te snellen

Welks toppunt gy beklomt.

Neen, 't belge u niet, Vriendin, dat ik uw' bede wrake:
Regtvaerdigheyd alleen bestuerd myn hand en hart,
Daer ik in d'hemelgloed van uwe Dichtkunst blake
In wier verrukkend schoon myn dankb're ziel verwart.
Of, roemt men niet te regt die sints haer lente jaeren

[p. 30]

 

Aen Hollands luyster heeft verpand

 

Haer Nymph, zoo trouw, als eertyds Vestas maegdeschaeren

 

Vorst Numas heylig vuer bewaerden met hunn' hand?

 

- Thans plof ik 't ruysschend riet in d'ochtend myner daegen

 

Ter neêr in een vergetelpoel;

 

Ras zal de Tyd myn roem aen flarden knaegen,

 

De Belg treed op, bewustloos, koel.

 

Maer neen, de schrand're Moens voelt haere wangen bloozen

 

Omdat zy haeren roem niet zoekt in kroonsieraed;

 

Zy wraekt die kroon van lauw'ren, roozen,

 

Met needrig maegdelyk gelaet.

 

Doch schaeme, u niet, o Moens, uw kunst te hooren zingen,

 

Gy die van 't kabblende Y den waeren Christen maeld⁽¹⁾,

 

Die weet den Batavier den lauwertak te ontvringen,

 

Gy, die in vriendschap zegepraelt!

 

Denk, denk niet dat ik poog uw dierbaer hoofd te omhangen

 

Met lachend lauwergroen, met malsche olyveblaên,

 

Om in uw hoog're vriendschapszangen

 

Een eerblad voor myn onbeglansde kruyn t' ontfaên.

 

't Genoegt, vriendin! dat ik de vrucht van uwe snaeren

 

In ons nog kunstloos oord, ver van den Helicon,

 

Mag kussen in een tent van weelge hazelaeren,

 

Beveyligd voor den gloed der schitterende zon.

 

Ons statig jofferschap, in luystrend koor gezeten,

 

Blyft juychen om te meest, nu Gy door kunst en vlyt,

 

Beschaemt en overtreft geletterde Poëten,

(1) Petronella Moens, behaelde den eersten prys in den kampstryd geopend te Wacken, in 1785, voor stof hebbende:

Den Mensch, door Adamsval gebragt in slaeverny,
Gerukt, door 's Heylands dood, uyt Satans heerschappy.

[p. 31]

 

Een roem die uwer kunne is zelden toegewyd...

 

- Geleerde Moens, laet ons, laet ons nog vaek beschauwen

 

Hoe ook een teed're maegd voor mannenrok niet zwicht;

 

Hoe zy met zoo veel vuer de Dichtkunst voort kan bauwen,

 

Als werd haer schedel overstraeld met hooger licht.

 

Laet ons, in dezen tyd, na uw beproefd behaegen

 

De vriendschap hulde doen, haer vesten eenen troon

 

Waer van den Nabuer zelfs zal eeuwiglyk gewaegen,

 

En trots zijn op den glans van haer verrukkend schoon!

 

Zoo zullen wy vereend, en als in een geslooten,

 

Schoon 't buld'rend onweêr loeyt der lasterzieke nyd,

 

En dreygt Apollos troon in 't stuyvend puyn te stooten,

 

De Vriend- en Wetenschap bevoord'ren 't allen tyd.

1786.