Gedichten

[p. 28]

's Menschen leven.

Pulvis et umbra sumus.
Hor. Lib. IV. ode 7.

O God! wat is den mensch! waer is de vreugd van 't leven
Daer men een ieder ziet naer roem, naer wellust streven?
Is ze in de Kindsheyd die voor enk'le schaduw beeft,
Of in de Jeugd, toen vaek de liefd' haer heyl weêrstreeft?
In ryp're jaeren, als de zorgen ons verbinden,
Of in de Grysheyd, die in all's zich stoort, te vinden?
Een vlugt'gen glim van heyl zweeft door ons leven heen,
't Najagen dezer schim ontrust ons in 't gemeen;
De vrees dat ze ons ontslipt benouwd het boos geweten
T'wyl vraek, bedrog, en list op waere deugd gebeten
Zich 't saèm vereen'gen tot ons ondergang alom;
Den mensch tast, doch vergeefs, als naer zyn schaduw' om,
En nauwlyks opent hy eens in dien droom zyne oogen,
Of - stronkelende in 't graf... 't Is al in rook vervloogen...

1786.