|
| |
| |
| |
Troostzang.
'k Betreur, u, Nederland! om uwen jammerstaet:
Wat kunnen, God! nog onze bitt're traenen baeten?
Prins Karels geest is heên, de zuyl van Kerk en Staeten,
En thartsgezucht heft zich door d'hemelen te laet
Der treurende onderzaeten!
Geen forsche Hercules zal door een' yzren band
Oyt 't Noodlot kluysteren; zyne opgespalkte blikken
Of plonderzieke muyl met staele teuglen strikken
Aen een verharde rots, om 't lillend Nederland
Te vryden van het stikken.
Wie zal de bloedge schim uyt Adams zond' geteeld,
De drykantspitsge dolk uyt hare vuyst ontvringen?
Wie rilt niet voor haere oog? Niet een der stervelingen,
Hoe mild hem vrouw Natuer heeft macht en kracht gedeeld,
Durft in haer schuylhoek dringen.
| |
| |
Haer staele schild of hoed zal nimmer zyn gekneusd,
Haer yzer noyt verstompt, haer spitsen noyt gebroken,
Voor ze over Adamskroost ten vollen zy gevroken,
En alles heeft, ten blyk, moorddaedig afgekreusd,
Wat de Almacht heeft gesproken.
Geen sterk verleeuwde held stuyt 't spook in zyne vaert,
Noch dempt den sabel in den gloed der zond' gesmeden,
Maer, op zyne aenkomst zoù, met halfgedoode leden,
Ontvlugten, doch vergeefs, zyn' schaduw op deze aerd,
Het eeuwig Albeschik, verrukte, U, Nederland!
Geen aerdsch geluk kon U noch engelmacht bepaelen,
Zoo lang als Phebus, in den drom der fakkelstraelen,
Op zyne goude koets, die van robynen brandt,
In eerlykheyd mocht praelen.
Doch alles op deze aerd' duert slechts een' korten tyd:
Al wat geschapen is op 's weerelds babelstreken
Wordt door het aeklig lot de hartaèr afgesteken,
En aen den donkren schoot der aerde toegewyd,
Zelfs zonder tegenspreken.
Ja, zweeft thans Karels geest schachtklapprend door de lucht,
Helaes! het vratig graf stond ook voor hem te gaepen,
Want, al wie 't Licht ontving, moet sterven door het waepen
Der noyt vermoeybre schim, in weêrwil van 't gezucht,
En in den Heer ontslaepen.
| |
| |
Troost, troost u, burgerschaer! schorst uwen traenvloedop,
Beperk uw jammeren, en pael uw droevig klaegen;
Wil in geen droef gejank de een' hand door de andre slaegen,
En ryten 't lief getoey uws losgevlogten kop,
Voorheen zoo schoon gedraegen.
Ontruk het dunne floers der halfverzwakte leên,
Ja, schep een' nieuwen aêm uyt blyder lustgareelen,
Die elk tot wondarts strekke, om 't bitter leed te heelen,
En 't diep gefolterd lyf te ontfronsen als voor heen,
En zoeter rust te deelen.
Troost, troost u, Nederland! wischt u de doodskleur af,
Laet bloozen op uw wang nu reyner vreugdeverven,
Want d'hemelraed heeft u, sints Karels droevig sterven,
Een' Veldheer uytgekeurd, om Neêrlands burgerstaf
In Karels plaetse te erven.
Beurt op, beurt vlytig op uyt uwe martelzee!...
Zweeft, zweeft gulhartig heen langs dichtbemoste zoomen,
En ment uw rosgespan met leuterende toomen,
Terwyl de herder dryft aen 't leyzeel 't willig vee,
En kruyst door beemd en zoomen.
Gryp de opgeschorste luyt, o burgerschaer, ter hand,
Ontlissnoert aen den beuk de laege veldschalmeijen,
En heft een danklied aen, dat heuvlen en valeijen
Met dubblen Echoklap doet dreunen, dat de band
Wilt van zyn aerdbol scheijen.
| |
| |
Geeft lof, geeft lof aen God in alle zyn bestaen;
Liet Hy, prins Karels geest uyt de ydle leemhut stooten,
Kwam hy ons Nederland van allen troost ontblooten,
Hy kan een milder zon ook doen ten reije gaen,
Die elks geluk zal grooten.
1781.
|
|
Auteursrechtvrij