De onsterfelijke Pa Pinkelman

[p. 193]

21

Pa Pinkelman brengt het eiland tot grote welvaart en besluit tot het geven van een gemeenschappelijke maaltijd.

Binnen korten tijd bracht Pa Pinkelman het eiland Rottum, waar sinds eeuwen niets gegroeid had, tot grote bloei. Om te beginnen liet hij, gesteund door een gedeelte der hem toegewezen Marshall-gelden, vijfduizend schuiten met mest aanvoeren, waarmee hij het eiland over zijn gehele lengte met een laag van een meter bedekte, want van halve maatregelen was hij afkerig. Vervolgens liet hij zijn grondgebied door mevrouw Boesman vanuit een ballon met eau de cologne besproeien, zodat het er weer om uit te houden was. Hierna begon hij te verbouwen. Eerst grove tuinbonen en andere peulvruchten, daarna fijnere groenten, zoals asperges, doperwtjes en gember toe. Het ging uitstekend, temeer daar Pa Pinkelman aan arbeidskrachten geen gebrek had. Want de drie geesten, die in de oude vuurtoren bij hem inwoonden, werkten zich een ongeluk, sinds Pa Pinkelman hen bijeengeroepen en krachtig toegesproken had. ‘Jongens,’ zo had hij gezegd, ‘jullie mogen voor mijn part de hele nacht door rochelen, maar overdag wordt er aangepakt. Zo niet, dan sla ik er op.’ Vanaf

[p. 194]

dat ogenblik waren de drie spoken de hele dag vlijtig op het land bezig, terwijl Pa Pinkelman op het balcon van zijn vuurtoren een pijp rookte en tevreden toekeek.

De geregelde arbeid en de frisse buitenlucht deden hun zo goed, dat twee van deze spoken verliefd op elkaar werden en in alle stilte in het huwelijk traden. En zie, na een jaar was er een spookje bijgekomen en het volgend jaar zelfs een tweeling, allemaal doorzichtig, wat een groot gemak betekende, want de behuizing in de vuurtoren was beperkt.

Deze voorspoedige vermeerdering van het aantal inwoners ontging de heren van de UNO niet. Pa Pinkelman werd uitgenodigd toe te treden tot het Atlantisch Pact, hierna tot het Scandinavisch Blok en tenslotte zelfs tot de Verenigde Waddeneilanden, de z.g. Benewat, hetgeen hij allemaal met grote bereidwilligheid deed, want er zat altijd wel een dinertje aan vast. En zozeer werden zijn heldere adviezen in deze lichamen gewaardeerd, dat men in Amerika besloot om ook eens een diner op het eiland Rottum te houden. Zodra Pa Pinkelman dit besluit in de krant gelezen had, klom hij terstond naar de bovenste verdieping van zijn vuurtoren, alwaar hij tante Pollewop als gewoonlijk achter haar fornuisje aantrof. ‘Heb je 't gelezen?’ riep Pa Pinkelman. ‘Ik ben al begonnen,’ antwoordde tante Pollewop, ‘en laten we met dit diner onze avonturen eindigen.’

De volgende dag ontving Pa Pinkelman het protocol uit Washington, waaruit bleek, dat de vertegenwoordigers van Amerika, Rusland en Engeland op Vrijdag 21 en Zaterdag 22 Maart 1952 op het eiland Rottum een hapje zouden gebruiken. Er stond ‘eenvoudig hapje,’ maar Pa Pinkelman had te lang in diplomatieke kringen verkeerd om niet te

[p. 195]

weten wat dit betekende.

De vertegenwoordigers der overige landen zouden op het naburige Ameland iets te eten krijgen en wel ‘uit het vuistje,’ zoals de heer Truman zich in een randbemerking schertsend uitdrukte. Daartussen zou een pont varen, om de verschillende veto's tijdig over te brengen. Op aandringen van de heer Visjinski zou dit een uurdienst zijn, met een extra boot tijdens de spits-uren. Het eiland Rottumeroog werd aangewezen voor de Russische delegatie, wanneer zij zich mokkend wilde terugtrekken. Aan het diner zou gesproken worden over de algehele ontwapening, maar wie niet wou, die hoefde niet. Alles was geheel vrijblijvend. De

[p. 196]

kosten van het diner echter waren voor rekening van Pa Pinkelman, die in ruil hiervoor enige aanspraken ontving op Terschelling, met het advies om zich van Den Haag niets aan te trekken. Toen Pa Pinkelman dit alles gelezen had, daalde hij naar het strand af om zich over de tafelschikking te beraden.

Nu was Pa Pinkelman een groot liefhebber van feestmaaltijden. Gezeten achter een weldoortruffeld kippetje, te midden van gelijkgezinde vrienden en met een glas wijn onder het bereik van zijn rechterhand, bloeide zijn ziel als een tulpenboompje in de maand Mei. Hoe langer Pa Pinkelman daarom over deze maaltijd nadacht, hoe klaarder hij inzag dat hij zijn invitatie niet moest beperken tot de Grote Drie, die landen afpakten of toewezen, maar dat ook de heer Flens er bij hoorde. Zeker, de heer Flens was slechts makelaar in Onroerende Goederen, maar waren de Grote Drie iets anders? Toen dacht Pa Pinkelman nog dieper na. Als de heer Flens er bij kwam, dan kon hij de drie knechten niet overslaan. Zeker, ook zij behoorden niet tot de Grote Drie, maar men mocht hen met enig recht tot de Kleine Drie rekenen, en dat was ook wat. Toen begon Pa Pinkelman ontzettend diep na te denken. En opeens zag hij in, dat ook Mossadeq er bij hoorde. Zeker, de heer Mossadeq lag de gehele dag in bed. Maar als de Grote Drie dat eveneens gedaan hadden, dan had de wereld er aanzienlijk beter uitgezien. En toen kreeg Pa Pinkelman een van die ingevingen, die slechts onder een eenvoudige bolhoed kunnen geboren worden. Hij spoedde zich naar het topje van de vuurtoren en trad bij tante Pollewop binnen.

‘Anna,’ sprak hij bewogen, ‘we nodigen gewoon iedereen uit, die in onze Avonturen is voorgekomen.’ Tante Pollewop legde haar pollepel neer en keek

[p. 197]

hem verbaasd aan.

‘Maar wat had je dan gedacht?’ sprak zij, ‘ik heb daar met 't beslag al helemaal op gerekend.’ Pa Pinkelman was zo blij om dit antwoord, dat hij haar een kus gaf, uit het raam sprong en in een bootje naar Terschelling roeide, waar hij een geweldige fles inkt kocht om aan allen, die in de Avonturen van de Onsterfelijke Pinkelman een rol hadden gespeeld, een brief te schrijven. Hij schreef drie dagen lang aan één stuk, maar toen had hij ook niemand overgeslagen. De Juulblazers uit Helsingborg, de voetballers uit Milaan, de bewoners van zijn oase in Perzië, de jongens van de walvisvaart en de kopstukken der K.V.P. in Nederland, zij allen werden uitgenodigd en niemand van hen haalde het in zijn hersens om Neen te antwoorden, want zo'n etentje kwam in geen jaren meer terug. Slechts de heer Gortzak weigerde. Hij was tegen. Maar op het laatste ogenblik kwam hij toch, in een afzonderlijk roeibootje, en weigerde iets anders dan caviaar en wodka tot zich te nemen, waarin echter

[p. 198]

tante Pollewop, met haar scherpe kijk op de kommelnistische partij, op onbekrompen wijze in voorzien had.

Het weerzien met Mossadeq, die in zijn bed het strand op gerold werd, was ontroerend. Hij sprong pardoes uit zijn ledikant en gaf Pa Pinkelman, naar zuidelijk gebruik, een klapzoen op beide wangen. Ook tante Pollewop omhelsde hij, zelfs iets langer dan strikt met de Perzische gewoonten was overeen te brengen. Hierna sprong hij weer in bed en sliep onmiddellijk door. De heer Churchill was rustiger, maar toch drukte hij Pa Pinkelman, met wie hij drie weken lang in een walvis had samengewoond, krachtig de hand, evenals de heer Stalin dit deed, die expres met een ijsbreker uit Archangel was overgekomen. Geen van beide staatslieden bleek prof. Romme te kennen, noch ook de heren Andriessen en De Bruijn; maar toen tante Pollewop had uitgelegd dat dit drie zeer invloedrijke mannen waren, die waarachtig hun weetje wel wisten, werden zij vriendelijker en wandelden gezamenlijk het eiland rond. Tegen de schemering kwam ook de Grote Detective uit een duinpan te voorschijn. Hij was geruisloos overgeroeid en droeg nog immer zijn maskertje, dat hij voor tante Pollewop beleefdheidshalve even afnam, doch verder de hele maaltijd zorgvuldig ophield, om prof. Romme des te scherper in het oog te houden. Maar dit alles zullen wij dadelijk zien, in het laatste avontuur van den onsterfelijken man.