|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XXXVII. Capittel.
Duyfkens bruyloft vol van vreughde, sal met haeren Beminden eeuvvigh dueren.
Bruydegom. Komst mijn suyvere Bruyt, comt hier sitten neffens mijn zijde. Sa Hoff-meester laet nu op-draeghen van alle uyt-nemende goede spijse ende dranck datter binnen Ierusalem te crijghen is. Dat nu elck een [w]el zijn dienste bediene ghelijck als't gheseydt is. Dat alle Sluysen, alle Rivieren van ghenoechte nu volcomelijck open-ghedaen worden. Dat nu de groote Fonteyne over-vloede van vreught, ende dat alle sorghen, alle sieckten, alle quellinghen, alle bekommeringhen, alle vermoeytheden, ja alle saecken die eenighsins onse vreught in het minste soude konnen beletten, eeuwelijck van hier verbannen ende verdreven blijven: want aldus sal ick mijn Beminde al haer leven, ende altoos onder-houden.
Duyfken. Wat sal ick peysen, wat sal ick segghen ofte wat sal ick doen! Mijn
| |
| |
herte danst van vreught ende springht op van blijdtschap! Ick ben buyten mijn sinnen, nochtans met volle verstant. Ach mijn Heere? Mijn heyl, mijnen schat, mijnen pant? Ach mijnen al, wat sal ick seggen, wat sal ick doen? Met wat tonghe sal ick dese vreught ende dese eer konnen uyt-spreken. Met wat verstandt begrijpen. Met wat dancksegginge sal ick u loven ende prijsen. Ick roepe te hulpe u beminde Moeder, alle uwe goede vrienden, ende alle uwe ghetrouwe dienaers: ia Hemel ende aerde, datse my willen helpen, loven, dancken ende groot maken uwen grooten vermaerden name. Tis wonder dat ick niet en verdwijne[,] dat ick niet en smilte in het geniet van dese groote vreught! O mijn doorluchtige Sonne, nu sie ick dat ick gesocht hebbe, nu houde ick dat ick begeert hebbe: Mijn hooge mogentheyt, mijne waerdighen Bruydegom: Och wat eenen wonderlijcken Heere zijt ghy nu, by dat ghy scheent te zijn, als ghy in ons arm Nederlandt waert, daermen u niet en heeft gheacht naer uwe waerde. Och wonder boven alle wonder, heeft u de liefde soo verre ghebrocht, dat ghy, dat ghy, segghe ick, u hebt konnen vertrecken uyt dit heerlijck rijck komende in een alsulcken kleedt dat u niet en betaemde, sonder eenighen staet ofte suite in
| |
| |
ons Nederlandt, om my te roepen, om my te vrijen, ende my to dese eer te helpen? Och wat wonderlijcke liefde thoonde ghy my? Ende wat eene liefde heeft my uwen Vader ghethoont, dat hy u aen my ghegeven heeft tot eenen Bruydegom, tot eenen al van mijnder ziele. Wat liefde heeft my uwe Moeder ghethoont, dat sy u voor my ghebaert ende op-gevoedt heeft. Wat danck, wat dienst, ende wat groote liefde ben ick u alle wederom schuldigh? Mijn tongh is veel te swack, Mijn verstandt te sober, mijn macht is veel te cleyn: daerom ick bidde u, mijn soete vreught, aensiet mijnen ghereeden wille, ende ontfanght mijn danckwillighe over-ghegheven ziele. O waerdighen Vader ende minnelijcke Moeder, aensiet mijn cleyn vermoghen, ende ontfanckt mijn uyt-ghestort herte. O mijne wonderlijcken Lief-hebber, wat vinde ick hier al stoff om my te verwonderen, om my te verheugen? Wat eenen onbegrijpelijcken groot-achtbaren Vader, ende wat een uyt-ghesonderde suyvere Moeder hebt ghy. O waerdighe Ouders, wat eenen ghetrouwen goedt dadighen Sone hebt ghy. Maer wat eenen Bruydegom, och wat eenen heerlijcken Bruydegom heb ick. Wat vrienden, wat dienaers, ende wat edel gheselschap vinde ick hier? Wat ghe- | |
| |
sangh, wat snaerspel, wat een uytnemende soet gheclanck, wat schoonheyt, wat rijckdom ende wat blinckende kostelijckheydt, wat reuck, wat smaeck, wat hemelsche soetigheyt is dit: wat rust, wat vrede, wat vrientschap, och wat een liefde ende eendracht, mijn herte swemt, mijn ziel smilt, och mijnen Beminden, ghy grooten Heer, hebt ghy my gevrijt, my arm Meyskens ghy my gheroepen, ghenoodet, ghekosen, dese vreught ende dese heerlijcheydt bereyt Waer zijn nu mijn traenen, mijn traenen, (niet van droefheydt) maer van liefde, tranen van smiltende vreught. O mijnen beminden Bruydegom, wat hebt ghy in my gesien, dat u beweeghde my te beminnen? Immers niet met allen, Maer uwe goetdadigheyt is't, 'tis uwe goet-dadigheydt die my tot desen staet ende tot dese vreugth verkosen heeft. Waer zijn nu mijn vlammen. vlammen der uyt-verkoren, liefde berst nu uyt. Wie ben ick, ende wie is't die my bemindt? O salighe ure, als mijnen Beminden op my ghepeyst heeft. Danck-salighe Ouders, Voetster ende Meesterssen, dat ghy my voorts-gebracht, opgequickt ende tot mijnen Beminden geraden, gestiert ende ghesonden hebt. Danck segghe ick, gheseghent moet ghy zijn inder eeuwigheydt: ende ghelooft mijnen uyt-verkoren Heere.
| |
| |
Waer ben ick doch, waer hebt ghy my gheleyt? Waer zijt ghy mijn ziel? Waer zijn uwe sinnen, waer is u verstant? Danckt ende looft, met hert, met geest, met tongh, met stem. Wat glorie, wat blijdschap, wat vreught gheniete ick hier. Ach wat zijn al de welden van ons landt op een vergadert, by dese? Wat zijnse, niet soo veel als de schaduwe by de waerheyt: niet soo veel als een graenken sandts by al de bergen, niet soo veel als een druppel by al de zee, noch niet soo veel als een keersse by de Son te ghelijcken. Maer is't oock moghelijck dat ick dus gheloont worde: dus gheloont voor eenen kleynen dienst, dus gheloont voor een korte moeyelijckheydt, dus vergonden voor mijne liefde, duysent-mael meer was ick immers schuldigh. O mijne ziel gaet in u binnenste, soect ende hersoect oft ghy yet kondt vinden, waer mede ghy uwen waerdigen Minnaer sult bedancken. Treckt eenen nieuwen moet, schept een nieuw stercheyt, een nieuw vierige liefde, berst uyt ende vlamt met danckseggingen. Danck mijnen Heer, ghelooft mijnen behouder, gepresen moet gy zijn, mijnen uytverkoren wel-doender, mijnen lief-hebber, mijnen tresoor, mijnen zielen mergh, mijnen schat ende mijnen hemel, glorie, eere, seghe- | |
| |
ninghe ende heerlijckheydt zy u inder eeuwigheydt der eeuwigheden. Amen.
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Dit eynde is wel een groot verschil tusschen Duyfken ende Willemijnken.
Verclaerder. Ghelijck het is tusschen de salighe ende verdoemde. Dat komt van sonden, dit komt van deughden: de sondaers verdoemt in eeuwighe pijne, vloecken ende vermalendijden. De Godtvruchtighe saligh in eeuwighe blijschap, loven ende ghebenedijden Godt.
FINIS.
|
|
Auteursrechtvrij
