Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 282]

[p. 283]

Het XXXVI. Capittel.

Duyfken crijght der glorien Croone, ende gheeft een kransken aen haer Lieff.

Bruydegom. Brenght hier de croone der glorien van ons Rijck: houdt daer mijn deugh-geurighe Roosen, ick stelse selver op u hooft.

Duyfken. Ach mijn Heere, Mijn licht ende al mijn leven. Ic[k] bedancke u met al mijn herte: Ick en ben niet waerdigh het alderminste van dese groote eere: Wat sal ick vinden, om u eenighe danckbaerheydt te toonen? Siet hier desen slechten Krans van maghere bloemkens, die ick op mijne reyse tusschen weghen vergadert hebbe. Ick gheve aen u dat ick hebbe, ende al mijn herte behoort u toe: Wilt my doch toe-laten dat ick dit Kransken met mijn eyghen handen wederom op u hooft mach voeghen. Dese andere bloemkens zijn voor u waerde Moeder, ende d[']andere lieve vrienden.

Bruydegom. Wel danckelijck ende wel hert[eli]jck aengenaem is my de[s]en Krans.

[p. 284]

Ghy hebt mijn hert gewont, mijn Suster. Mijn Bruyt, ghy hebt mijn hert gewont met een van u ooghen. Ende met een hayr van uwen hals. Druypende honighraten zijn u lippen, mijn Bruydt, Honigh ende melck zijn onder u lippen, ende den reuck van u kleederen, is ghelijck den reuck des wieroocks. Siet hier mijn waerde Moeder, siet hier lieve vrienden, mijn Beminde brenght voor my ende voor u dese schoone bloemen uyt Nederlandt.

Moeder. Willekom aenghename bloemkens van soo verre gecomen, ende van soo goeder hant gebrocht; Ay hoe welrieckese! De cracht ende den reuck deser bloemen sal u (o Duyfken) met ons t'samen langhe verheughen: Ende tot danckbaerheyt van dien, soo deyle ick u mijn goedt, mijnen schat, ende alle mijne vreught.

Hofghesin. Desghelijckx doen wy mede, want onse stem ende wille is met onse groote lieve Vrou-moeder vereenight. Wy zijn seer verblijt, dat wy door uwe aenghename gifte oorsake hebben om onse vreught ende schat met u ghemeyn te maken.

Duyfken. Wat grooter winst is dit voor my. O waerde groote Vrouwe, ende ghy besondere vrienden, mijn herte biedt u allen danck, soo veel als het moghelijck is.

[p. 285]

Bruydegom. Desen bloemen-krans is mijn cieraet: ick sal dien ter eeren van mijn Beminden allen het Hof vertoonen. Ick ben een bloeme des velts, ende een Lelie der dellinghen, ende ghelijck een Lelie onder de doornen, alsoo is mijn Beminde onder de dochteren.

Dienaer. Mijn Heere, ick come van den Hof meester, die laet weten dat de tafels ende alle spijsen ghereet zijn ende dat mijn Heer den alder hooghsten Vader wel begheeren soude, datmen gingh sitten om vreught te maken.

Bruydegom. Hoort lieve Moeder, hier komt den bode dat het alles ghereedt is, believet u dat wy gaen, ghelijck mijnen Vader begheert? Ende ghy mijn beminde Bruydt, komt gaen wy alle gelijck. Mijn Duyfken schoon zijn u wanghen ghelijck eender tortel-duyven, uwen hals is gelijck als cieraden: gulden gewrongen ketenkens sullen wy u maken geschackiert met silver. Siet ghy zijt schoon, u oogen zijn als der duyven: siet ghy zijt schoon mijn lief, ende cierlijck: geheel schoon zijt ghy mijn vriendinne, ende geen smette en is in u. Ghelijck een af-ghebroken stuck van een granaet-appel, alsoo zijn u wanghen: ghelijck eenen purpuren hayr-brandt zijn u lippen: Ende u sprake is soet: V tanden zijn als kudden

[p. 286]

van gheschooren schapen ghecomen zijnde vande wasscherijen. Thoont my u aensicht, laet u stemme luyden in mijne ooren, want u stemme is soet, ende u aensicht sc[h]oon.

Duyfken. Ende ghy mijnen Beminden, uyt vercoren uyt duysentigh: V hooft is alderfijnste gout, u wanghen zijn ghelijck Hof-beddekens der costelijcker cruyden: u lippen zijn lelien druypende de alder-beste Myrrhe: u keel is d'aldersoetste, u handen zijn ront ghedraeyt vol hyacinthen: u beenen zijn marmeren colomnen: uyt-ghestorte olie is uwen naem. Daerom hebben u de jonge-dochterkens lief ghehadt. Sulcks zijt ghy mijnen Beminden, ende ghy zijt mijnen vriendt: uwe slincke hant is onder mijn hooft, ende u rechte hant sal my omhelsen. Veel wateren en sullen onse liefde niet moghen uyt-blusschen.

Bruydegom. Mijn simpel suyver Duyfken, wat eere, wat glorie, ende wat vreught sal ick u aendoen? Morghen sal ick u verthoonen alle onse blinckende getapitseerde verscheyden vercierde camers, sale[t]ten, ende cabinetten: Met onse wonderlijcke opghepronckte oratorien: onse galerijen, wandel-plaetsen, speel-huysen, lust-hoven ende fonteynen: Onse landauwen, waranden, bemden ende bosschagien, onse jachten, vo-

[p. 287]

ghel-vluchten, vijvers ende visscherijen[.] Morghen sult ghy sien alle de Dochters, alle den Edeldom van Ierusalem, elck op het heerlijckste u comen groeten, ende noch veel andere saken, nu al te langh om te verhalen.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Och hoe schoon is Duyfken nu met haer Croon der glorien verciert.
Verclaerder. Dit heeft sy (door Godts gratie) met haer suyvere deughden ghewonnen, ende daer by noch den winst ende ghemeynschap van de vreught aller Heylighen.