Duyfkens ende Willemynkens Pelgrimagie tot haren beminden binnen Ierusalem

[p. 268]

[p. 269]

Het XXXIV. Capittel.

Duyfken verciert zijnde wordt seer feestelijck naer het Palleys ghevoert, waer door haer herte vande vreughde ontsteken schijnt te vlammen.

Hof meester. Ghy bevallijcke, aenghename langh-verwachte ende wel-beminde Duyve, ick come van wegen uwen Beminden, mijnen Heere ende Prince, om u willecom te heeten, ende met desen staet te gheleyden na het Palleys. Treedt op desen verheven triumph-waghen: Pax sal achter op-staen, ende den Lauwerier-crans met den Palmtack boven u hooft houden. Fama steect haer silveren trompet, ende op een witte Hackeney rijtse voor uyt. Alle de Dochters van Ierusalem in blinckende wit ghecleet, met witte brandende keerssen: alle 'tHofghesin ende Edeldom, alle Hooft-mannen ende cloeke Helden, alle Gulden, Gheselschappen, Doctoren, Raetsheeren, alle wet-houderen ende Ouderlinghen, elck in hun beson-

[p. 270]

der cleet, met brandende torsten, vercierde peerden, banieren ende standaerden, zijn al ordentlijck gheschickt naer behooren? twaelf opghepronckte dochterkens in wit satijn, sullen bloemen ende wel-rieckende cruyden stroyen: Recht voor den waghen sullen de Musieckers met haer instrumenten gaen, ende al uyt eender hant ghecleet: Ter zijden sullen dese twaelf pagien met hun gheschakeerde livereyen, ende ghelaurierde haetsen gaen. Achter sullen de bewaerders met alle de ghemeynte in goede manierlijckheyt volghen: Ende alsoo sult ghy ghevoert worden naer het Palleys, daer uwen beminden Bruydegom u verwacht.

Duyfken. Daer mijnen beminden Bruydegom my verwacht? Ach wat woordt is dat! Mijnen beminden Bruydegom wacht ghy na my? Ick bedancke u Hof meester: Dese eere is veel te groot voor my slecht meysken. Wat wonder dingen zijn dit? Wat eere gheschiedt my hier! Aldus gheleydt te worden naer het Palleys van mijnen Beminden, ten aensien vande gheheele Stadt? Ende door dese straten van dit bewaert Ierusalem! Ierusalem, Ach wat een rijckelijcke ende wat een wonderlijcke Stadt is Ierusalem, de straten als fijn goudt, de mueren al jaspis ende hia-

[p. 271]

cinthen, de poorten als blinckende peerlen. Wat Bolwercken, wat torens, wat wooninghen: Wat wachters ende wat volckeren vinde ick hier? Ende is aldus de Stadt, Wat sal het Paleys dan wesen! Wat sullen de camers, de saletten van mijne Beminden zijn! Hoe heerlijck, hoe glorieus sal zijnen Setel ende Croon wesen! Maer bovenal, hoe sal zijn aenschijn, hoe sal doch zijn minnelijck aenschijn wesen! Nu sal ick hem immers sien, nu sal ick hem immers ghenieten, nu sal ick komen in zijne teghenwoordigheyt, daer ick soo langh naer verlanght, ende soo menighmael om ghesucht hebbe. Nu sal ick zijnen groot achtbaren heerlijcken Vader ende zijn waerdige soete Moeder kennen, daer ick soo veel lofs af ghehoort hebbe. Hoe heuschelijck sal ickse groeten, ende hoe minnelijck sullense my om den wille van haren lieven Soon ontfanghen! Nu sal ick by onse oude Lants-lieden, by onse eygen vrienden ende Maechschap comen: Hoe sullense haer met my verblijden, hoe veel ghelucks sullense my wenschen, ende wat vrientschap sal ickse wederom bewijsen! hoe sullen alle de dienaers, alle de goede bespieders verwondert zijn! Hoe sullense alle ghelijck de goetdadicheyt van mijne Beminden prijsen. Och wat een wonder, ende wat een wonder-

[p. 272]

lijcke eere is dit voor my! Maer sal ick oock beven door dese onghewoonte? Sal ick oock vreesen voor't suyver blinckende aenschijn van mijnen Beminden te komen Sal ick niet beschaemt zijn, dat ick gheen meerdere neerstigheyt om tot hem te komen gebruyckt en hebbe? Dat ick my oock niet scherp ghenoegh van't vuyle stoff op den wech ghewacht, ende nu soo veel afkuyschen van doen ghehadt hebbe, ende dat ick niet meer weerdig ghiften oft bloemkens aen hem te brengen en hebbe? Sal ick niet beven ende beschaemt zijn? Voorwaer ick hadde wel reden, ten waer dat de hope mijnen moet (door dit costelijck cieraet, door dese hoffelijcke inhalinge daer hy my mede vereert) versterckte: 'twelck my meer ende meer doet vertrouwen op sijne mildtdadige groote goetheydt: Hier door worde oock versterckt, o mijnen Beminden, om te comen in uwe tegenwoordigheyt. Nu sal ick na mijn verlanghen vervult worden, nu dat uwe glorie my sal verthoont worden. Ick sal my verheughen ende seer verheughen in uwe glorie, ende uwe verblijdinge is al-reets in mijn keel: alsulcken eere doet ghy my met alle uwe vrienden. O wat eere, wat weerdigheydt, wat een on-uyt-sprekelijcke, glorie gheniete ick hier, voor mijne cleyne versmaetheydt op den wech

[p. 273]

gheleden! wat een groote heerlijckheydt voor mijne cleyne ootmoedigheydt! wat een rijckelijcke costelijckheydt voor mijne cleyne goedtwillighe armoede! wat eenen grooten loon voor mijnen cleynen arbeyt, wat een soete rust voor mijne cleyne vermoeytheydt, wat eenen suyveren glants voor mijn wasschen ende cuysschen aen de Riviere, wat een vaste sekerheydt voor mijn gheloove ende vertrouwen! Och wat een vergheldinghe voor mijn soete liefde. Siet daer is't Paleys, het schijnt in brant te staen van allen het Vier-werck: Och alsoo brandt mijn herte oock. Siet daer comt mijnen Beminden! Ho, siet daer, daer comt hy my in't ghemoedt met zijn gheselschap. Onderset my met bloemen, omset my met appelen, want ick beswijcke van liefde.

Gheestelijcke uyt-legginghe.

Ondersoecker. Dit gaet wel treffelijck ende eerlijck met Duyfken.
Verclaerder. Noch en is't in't alderminste eens te ghelijcken by de over-groote eere die eene ziele, inden Hemel komende (ghenieten ende) ontfanghen sal.