|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het XXXII. Capittel.
Willemijnken ghevallen, deerlijck ghequetst, mis-troostigh in droeve eensaemheydt verlaten, ende sonder hope van eenighe hulp oft troost, beclaeght haren banghen staet.
Willemijnken. Wee my, Mijn Suster heeft my verlaten, Och wee my[!] Ende wee over den dach dat ick gheboren ben. Waer ende hoe vinde ick my hier ghestelt dus deerlijck ghequetst, bloedende door neus, door mont, arm ende been ghebroken? Och onverdraghelijcke pijne, ende dat hier ter plaetsen in dese schrickelijcke diepte. Och wat plaetse is dit. Wat [g]herucht is hier? Wat bulderen, scheuren, kraecken, tieren. Wat storm, haghel, ende onweder is hier tusschen dese wreede rotsen? O scherpe steyle clippen, hoe benauwt ghy mijn ghemoet. O schetterende blixem, hoe schroockt ghy mijn herte. O schroomelijcken donder, hoe scheurt ghy mijn hersse- | |
| |
nen. Ende wat eenen dicken bitteren solpher-roock, wat eene fenijnighe verghiftige lucht, wat heete versmachtende smoken comen hier uyt desen gront! O wat Slangen, wat Serpenten) Padden, Monsters, ende vervaerlijcke geesten. Och wat geselschap vinde ick hier! Wie heeft oyt dusdanige plaetse gehoort, gesien, vers[t]aen, ofte ghepeyst? Mijn hayren staen te bergh: Mijn senumen krimpen: Mijn bloet verstijft, ende eenen sweetende angst beclimt mijn banghe borst. O nare diepen kuyl! o bangen langhen nacht, met vreesen overgoten, wat een grouwsame duysternisse, pecswart ende heel doncker, sonder hope van eenighen dach oft licht dan alleen van helschen blixem-pijlen, die my somtijdts dese grouwelijcke plaetse ende schroomelijcke Monsters verthoonen. O droefheydt wilt nu uyt-bersten met troosteloose clachten, Met diepe weemoedighe suchten, met siedende heete tranen! Want ick nu gedurich in droefheyt ben hier een leevendichlijck in duysternissen, begraven by dit onderaertsch ghespoock. Och waer ick versmacht in mijn gheboorte, ofte verworght inde wieghe! O vermaledijde Ouders: die my voorts-ghebrocht hebben! Uermaledijde Voester, die my op-ghequict heeft. Met recht mocht ick al weenende ter wereldt
| |
| |
komen, ende van joncks af mijn toecomende quaedt beschreyen. O bergen valt, morstelt ende verplettert my: off ghy blixem, brisselt, scheurt ende verbrandt my, op datter een eynde zy van my ellendigh droef schepsel. O wat eenen ongelijcken kans is't tusschen my ende mijn Suster: Ick meynden datse sot, datse dwaes was met alle haer queselrije, doen sy soo scherp op hare saken letten: Nu sit sy verheven, Een Princersse, een uyt-vercoren Bruydt van eenen uytstekende Prince, op het alderhoffelijckste vereert ende verciert. Daer teghen liggh' ick hier in desen grondeloosen grouwelijcken kuyl verworpen ende versmaedt. In't op-gaen vande Sonne begonsten wy beyde te reysen: Ende in't ondergaen vande Sonne hebben wy beyde ons eynde: Maer wat een onghelijck eynde: Alle haer sinnen swemmen in overlvoedighe vreught, alle de mijne zijn gheperst in groote pijne. Sy heeft daer alle wel-rieckende cruyden, bloemen ende soete reucken datmen mach peysen, ick hier dese onverdraghelijcke heete solpher-dompen ende stinckende vuyligheydt. Sy daer de lieffelijcheyt van gesangh, snarenspel, ende uyt-nemende Musieck: ick hier dit naerghehuyl van dese ijselijcke Serpenten ende snarrende donderslagen. Sy de schoonheyt
| |
| |
van alle grootste heerlijckheyt, blinckende costelijckheyt, landauwen, fonteynen, klaren Hemel, ende suyvere Sonnen-schijnen, ick desen benauden donckeren kuyl, schroomelijcken blixem, ende vervaerlijcke monsters. Sy daer lackere maeltijden, gesonden, gebraden, broodt, wijn, ende ghesuyckerde Confituren, wat haer herte mach begeeren, ick rase hier van hongher, versmachte van dor[s]t, noch en hebbe eenighe hopen van yet anders te crijgen, dan walghen, wroegen, suchten ende banghe tranen, sonder een druppel waters tot lavenisse. Sy daer met haren beminden Bruydegom in oversoete heerlijcke moghentheydt: Ick dese harde klippen, stekende slanghen, bijtende serpenten, ende smertende bloedige seeren. Och wat eenen onghelijcken kans! Sy in volle welde: ick in grouwelijcke ellende. Ende all' dat sy heeft hebb' ick verloren: Want in plaetse van dese allende mochte ick oock die weelde ghehadt hebben) dat spijt my. Des halven sucht mijn herte: Mijn ooghen weenen, mijn tanden krijsselen, mijn handen wringhen, treckende het hayr uyt mijnen hoofde, maer al te vergheefts. Mijn ghemoet ontstelt ende verbittert hoe langhs soo meer. Och mocht ick my wreken naer mijnen eyghen wille. Wat soude ick haer ende hem beyde doen.
| |
| |
Wat sal ick nu anders wenschen dan dat hy vermaledijdt zy om dat hy my gheroepen heeft dat sy vermaledijt zy, om dat sy my verlaten heeft, datse beyde vervloeckt ende vermaledijt wesen met alle haer welde, dat haer dit ende dat schenden moet met al haer geselschap, datse versincken, verbran[d]en, versmooren, met lant, met Stadt, met Palleys ende alles datter ontrent is: Maer wat b[ae]t alle mijn gherier? Het maeckt my een dul gheraes: Mijnen mont schuymt, mijn oogen spannen, mijn hooft schuddet, ende mijn vuysten nijpen, dus lijde ick een dobbele dulle pijn[:] nochtans en kan noch en will' ick dit niet laten. Och hoe pijnt mijne onthoudenisse, als ick dit ende alle mijne voorgaende vervloecte sottigheydt overdencke! Hoe knaeght mijn verstandt met groote rasernije, als ick over-legghe wat ick verloren hebbe, ende waer ick hier ghekomen ben. O hoe wordt mijn ghepeys t'elckens op een nieuw gequelt met dit te over-dencken, ende datter geen verlossinge te verwachten en is: Och hoe bitter, hoe onversettelijck, hoe leelijck ende hoe geperst staet my elck mijn quaedt bedreven stuck in't gemoet. Hoe gestadigh tercht my elck besonder? van de eerste faute tot de laetste toe, die my wroegen in't herte: Ende wringen ten monde uyt. Dus ben ick
| |
| |
ghedwongen te roepen ende te claghen met een schreeuwende stemme? O mijn geeuwende lamme slaperachtigheydt: Mijn traegh versmadigh gheloove, mijn flauwe spottende hope, mijn koude tammen liefde, mijn begecken der nettigheyt, mijn onnut tijdt verquisten, verstroyde blauwe bloemen, mijn gulsich brassen, sotte quy[chel]spel sien, overdadigh palleren, lichtveerdigh andere veroordeelen ende versmaden, ongheschickt wulps gabberen ende kouten: Mijn gedachten laten spelen op oneerlijcke dansen der stinckende Bocken, Uerheffen om dat ick wat gepresen was, wraeck nemen ende valschen eet doen, om dat ick wat bespot was, periculeusen hooghen staet begeiren, spijtigh verweiren, trotsich teghen-strijden ende niet willen wijcken, af-keerigh schouwen van arme allendige menschen! Wie sal nu medelijden ofte hulpe aen my bewijsen? Och hoe mach ick beclaghen mijn twistich krackeel rockenen, mijn lusten ende lackernijen, dommen verkeerden wech loopen, ongehoorsame ongebreydeltheyt, beveynste beleeftheyt, nieusgierigheyt om te weten wat andere doen, verdwaelde sotheyt: om voghels inde locht te vanghen, bespotten het weldoen van andere menschen, mijn ezelsche luyigheyt, ydel eer soecken van een cleyn aelmoesse,
| |
| |
onbeleeftheyt tegen de huerlinghen, onachtsaemheydt op de waerschouwinghe der Ghesanten, bedrogh, lieghen, stoffen ende poffen, quade listen oft konsten leeren, vuyle lichte Liedekens singhen, wel doen laten om het segghen der menschen: vergheefts onnut clappen ende snappen: onrechtveerdigh by een vergaderen ende vast houden, bespotten andere sonder op my selven te sien, knorren, ende kreunen over de cleyne moeyelijckheydt vanden wech versmaeden der goede Confitueren, die ons tot hulpe uyt beleeftheyt gesonde waren, op het alder-hooghste ijdelijck roemen ende glorieren. Och hoe mach ick boven al vervloecken mijn trots vermetelijck hoogher climmen dan ick vermochte? Hoe worden my nu alle de quade verdoemelijcke parten, die my in't gemoet wroeghen, elck in't besonder (segghe ick noch eens) uytgheperst, ghesouten, ghepepert, ende bitterlijck vergonden. Och hoe beclaegh ick mijn verloren bloemkens, hoe verfoey ick my selven, mijn sotte hooveerdigheyt, mijn beestachtige onachtsaemheyt! Hier ligge ick nu ende moet hier blijven ligghen: Ick worde vermoort met gedurige mooderijen, ick sterve duysent dooden, sonder eynde van sterven. O ghy Pelgrims die over dit gheberchte na Ierusalem reyst, aenhoort mijn ellen- | |
| |
dighe clachten, zijt ghewaerschout, ende neemt u ganghen seker.
| |
Gheestelijcke uyt-legginghe.
Ondersoecker. Mijn herte schroomt van dese Willemijnkens clachte te aenhooren.
Verclaerder. Noch veel schroomelijcker sal't gaen met de verdoemde menschen, die eeuwigh in grouwelijcke pijnen, Vader, Moeder, Maeghschap, Vrienden, ja Godt ende alle zijn Heylighen sullen vervloecken ende vermaledijden.
|
|
Auteursrechtvrij
